Güneşin ışıkları kavun-i rengiyle gecenin karanlığından sıyrılırken, penceremden sokakların ıssızlığını ve kaldırımların yalnızlığını düşlerken, köşe başında duran çöp kovasının önünde ki, kedilerin çöpler için çıkardığı cihan harbini izliyordum…!
Ve aklıma dünyanın da o çöp tenekesi gibi olduğu ve insanların da o çöp tenekesinin çevresindeki kediler gibi, bu çöplükten nasibini alma telaşında ve kavgasında olduğunu düşündüm…!
Dünyanın meşgalesi içinde nasıl kirlendiğimizi düşündüm… Para peşinde menfaat ve çıkar peşinde ruhlarımızı nasıl kirlettiğimizi..!
İnsanların bu dünya için çalışmak için gösterdikleri çabaların elbette gerekliliğini biliyorum, ama amaçların yolunda araçların gölgesinde kalındığının da farkındayım…
Maddi yoksunluk ve yokluk çeken insanların, maddiyat ve rızık peşinde kendi özlerindeki ruhu da kirlettiklerini seyretmekteyiz…
Bu dünya üzerindeki savaşların en büyük sebeplerinden en büyüğü kapital sermayeden nemalanma paydaları ve yüzdeleri üzerinedir…
Kaz ve tavuk denkleminde hayatı görenlerin samimiyetine ne kadar güvenebiliriz…?
Ya en ulvi değerlerini kültürlerini, duygularını ve sevgilerini pazarlayanlar…!
Şartlara karşı uyum sağlamak adı altında, şahsiyetlerini satılığa çıkan insanlara nasıl güvenebiliriz ki…!
Neden bu kadar kirlenmişliğimiz maddiyat çöplüğünde…?
Hangi işkembe doyumsuzdur ki…
Bir lokma ekmekle doyan işkembelerimiz, en ala leziz havyar ve minimum lezzetler ile de aynı kapasitede doymaz mı…?
Üzerinizi beşmetrelik bir şile bezide kapatırken, bir kürk peşinde kırk tilkiyle işbirliğine girmenin çabası neden…!
Paranın adam ettiği insanlar olmak isteyişimiz neden..!
Üçkağıdın gölgesinde gövde ve güç gösterisi sergilemenin anlamı nedir..!
Maddi kuvvetlere minnet ve mihnet eyleyenler, uçsuz bir zenginliğin sahibi olan YAR’a bize verdiği, sağlık sıhhat akıl ve beden nimetlerinin zenginliğinden habersiz neden bu çöplükte aşırı derecede eşelenmekteler..
Tek bir huzurlu nefesiniz, hangi dünyevi değerle ölçülebilir..?
Tavsiyemiz tembellik değildir.. Tavsiyemiz maddiyatın altında tükettiğimiz manevi yönlerimizi hatırlatmaktır…
Güzel kalplerimizi, maddiyatın kaleleri ve kasaları yapmaktan uzaklaşarak…
Kalbimize ve gönlümüze en manevi duygularla, Şefkati ve sevgiyi doldurmak zorundayız..
Kapitalizmin kaba bir toplum yarattığını ve insanların birbirine güvensizliği ve itimatsızlığı aşıladığı açık ve aşikardır…
Bu kaba toplum olmaktan kaçmak için, kaplarımızı doldurmaktan fazla itina etmemiz gereken kalplerimizi doldurmaktır..
En büyük zenginliğimizin, Gönlümüz, sevgimiz şefkatimiz ve insaniyetimiz olması dileklerimle…