Devletimiz eğitim hayâtınn fiziksel sahasına yönelik akıllı tahtalar, laptoplar, özel okullara varıncaya kadar bedâva ders kitapları projeleri ile pek çok yenilik yaptı. Şimdi de yeni müfredat, çoklu zeka, bütüncül düşünce ile toplam kaliteyi ciddi anlamda yükseltmeyi hedefliyor. Her ne kadar geç kalındığı fikrinde olsak da bunlar bizi son derece sevindiriyor. Ancak;

Eğitimin kalitesi için eldeki materyallerin kaliteli olması gerekiyor. Tamam materyallerimiz son teknoloji oldu, müfredatın iyileştirmesi için de elden gelen gayret sağlandı ama ya öğretmenler!!! İşte bugün de eğitmenlerimize değinmek istiyoruz.

Öğretmenlik mesleği hep vurgulandığı gibi bir tür “bahçıvanlık” işidir. Bahçıvan ne yapar? Önce yetiştireceği çiçek için toprağı hazırlar, bakımını yapar, eker, diker, biçer, sular, haşerattan temizler, gübreler sonra mahsulü alır. İyi bir ürün almak elbette emek, gayret, çalışma, sabır ve bekleyiş sonucunda elde edilir. İşte öğretmenlik de aynen böyledir. Ayrıca iyi bir ürün için bahçıvanın da maharetli olması gerekir. Bir gün bakımı yapılmaz ise üründe zayi olma durumu söz konusudur. Bu sebeple öğretmenlerimiz de sahalarında mâhir olmalı ki iyi neticeler alabilsin. Her türlü materyal var ama bahçıvan mâhir olmaz ise eldeki materyaller zâyi olur gider.

Aynen bunun gibi öğretmende mâhirlik olmaz ise elindeki öğrencileri heba olur. Ne yazık ki bugün bazı öğretmenlerimiz sâdece maaş karşılığı mesleklerini icra ediyorlar. Ekseriyetle okullarımızda görev yapan öğretmenlerimizin zihinlerine ideal öğretmen olma anlayışı yok. Yine pek çok eksiklikleri ve zaafları mevcuttur. Öğretmenlerimiz; ‘şu derse girip çıkayım, 40 dakikayı doldurayım da gerisi ne olursa olsun. Öğrenciler öğrense ne öğrenmese ne, ben maaşımı alır, çıkar giderim’ anlayışı hâkim. Bu sebeple daha kendi dersini bile öğretme azminde olmayan bir öğretmenden öğrencisine ne fayda gelir Hak aşkına? Yıllarca bu tür öğretmenlerle çalıştık.

Hâdisenin içinden birisi olarak esefle müşâhede etmişizdir ki; öğretmenlerimizde gayret eksik (kendisi gayret etmeyince öğrencisi hiç etmiyor), bıkkınlık, umursamazlık, bananecilik en bâriz vasıfları olmuş. Meslekî yeterlilik az, kendini geliştirme, yeniliği öğrenme anlayışı kalmamış, hayâtları eğlenti odaklı, öğrenciye de bunu aşılıyorlar. Öğrencime bir şeyler öğreteyim diye bir anlayışları bulunmuyor. Bazı öğretmenlerimiz maalesef hâlis niyetlerden çok uzaklar. Kendilerini yalnızca ev, araba, eğlence merkezli bir yaşam şekline odaklamışlar günlerini bu ideal uğruna geçiriyorlar. Hal böyle olunca tabi netice alınamıyor. İşte bugün ortada dolaşan hedefsiz, çapsız, gâyesiz, sorumsuz, saygısız, geçimsiz, savurgan bir nesil onların eseri.

İnsanımızın derdini dert edinmeyen, toplumsal hâdiselere ve dünyâda her geçen gün artan zulüm ve vahşete duyarsız kalan, kendi değerlerinden utanan zaman zaman da hiçe saymaktan çekinmeyen eğitmenleri varsa bir toplumun o zaman vay bize, ahlar-vahlar olsun!!!

İşte sıkıntılarımızın pek çoğu buradan kaynaklanıyor. Duyarlı, kaliteli, fedâkar, cefâkar, dertli, ihlaslı, hedefli eğitmenlerimizin, öğretmenlerimizin olmayışı eğitim câmiâsı olarak bizim en büyük problemimizdir.

Şükür ki müfredâta kafa yordu eğitimcilerimiz, idârecilerimiz. Öğretmenlerimizin hâlisâne yetiştirilmesi için de ayni gayretleri kendilerinden bekliyoruz. Öğretmenlerimize önce kulluk şuuru, vatandaşlık bilinci, öğretmen sorumluluğu, toplumun derdine eğilme şuuru aşılanmalı. Yine öğretmenlerimize milli ve yerli duruş, ahlâkî erdemleri şahsında yaşama bilinci verilmeli. Mânevî değerlerimize saygılı olma husûsuna da hassâsiyetle riâyet edilmelidir. Zira öğretmenlerimiz etrâfına örnektir. İçki içen ve bunu öğrencilerine tavsiye eden, öğrencileriyle berâber cafelere gidip eğlenen, öğrencisiyle kumarhânelerde kumar oynanan sonra da sınıfta dövülen öğretmenler tanıyoruz. Bunlar içler acınası manzaralardır. Bugün bunlar asla asla olmamalı yoksa istenen hedefe ulaşılamaz.

Israrla diyoruz ki iyi bir nesil için önce iyi bir öğretmen, iyi bir öğretmen, iyi bir öğretmen… Bunun için ne gerekiyorsa yapılmalıdır.