“Af buyurun, kabaca bir hikâye söyleyeceğim. Leylek arkadaşına demiş ki: ‘ Arkadaş bizim yuva çok kirlendi, gel başka bir yuva kuralım!’ Arkadaşı gülmüş: ‘Sende de bende de bu kirletme huyu olduktan sonra nereye gitsek yapacağımız budur’ demiş. (Sâmiha Ayverdi, Mülâkatlar)

İnsan, güncelden sıyrılıp, güzel sözler de duymak arzusunda. Ruhumuz hep aç. Gönül evi, yuva sözle sohbetle temizlenmek istiyor.

İşte size, son devir mutasavvıf şahsiyetlerinden Mehmet Nusret Tura(1903-1979) Efendinin, talebesine yazdığı mektuplarda geçen birkaç özlü cümle:

“Yukarı uçan bir kuş semânın sonuna varamasa da topraktan kurtulmayı öğrenmiştir. Demek ki ruhu da vücud toprağından kurtarıp uçmaya alıştırmalıdır.” (M. Nusret Tura, Mektuplar, İnsan Yayınları, sf. 13)

“Ruhlarımız sonsuzluk âlemindeki hürriyetlerini, cenneti bırakıp yola düştüler. İklim ve memleket değiştire değiştire kendileri için hazırlanan şu kafese girdiler, şu libas-ı beşeriyeti giydiler. Nûr iken, isimleri Sabri, Bahriye, Nusret, Rahmiye oluverdi. Yalnız her gidilen yere dostu ile gidenler bilgili, neşeli, mesut döndüler. Gaflette olanlar da koyun sürüsü gibi olmaktan kurtulamadılar. Çobanlar konuşur onlar bel bel bakarlar. Yağmur ve kar yağar, sel kendilerini götürecek yine bel bel bakarlar. Kasap kendilerini kesmeye götürecek bî-haber. Yanındaki semiz arkadaşlarını topluyor yine bî-haber. Sıra kendisine gelmiş yine bel bel bakar.” (sf. 105)

 “Kafes olmadan kuş muhafaza edilemez. Kuş sahibi olmak isteyen muhakkak bir kafes tedârik etmelidir. İnsanın vücud kafesi de milyonlarca sene zarfında hazırlanmış ve ruh kuşu içine konmuştur. Kuşun kafeste uçma sahası gayet dardır.

Yemini, suyunu o kafesin içine korsunuz her tarafı kapalı bir odaya da kafes korsunuz. Kafesin bir çubuğunu kırar veya bir kapı yaparsınız ki kuş kafesten ara sıra çıksın, odanın içinde uçsun dursun, kanatları kuvvet bulsun ve karnı acıkınca da yine kafese girsin. Eğer odada bir delik olur da kuş çıktığı bu deliği bulup odaya giremezse ölüme mahkûmdur.

Kafesin çubuğunun biri kırılırsa yâni insana bir dert, bir hastalık gelirse Hak tarafındandır. Ruh kuşunun kafesten dışarıya çıkabilmesi uçmayı öğrenmesi içindir. Hızır aleyhisselâmın yeni bir kayığın tahtasını kırmaktaki maksadı fakirin malını, hırsızların çalıp istifade edememeleri içindir.

Ruhun Hakk’a ilticâyı öğrenmesi içindir. Kafesin altın oluşu ne çare, kuş olmazsa kıymeti yoktur. Yalnız maden bakımından olan bir kıymeti kulun değerine nazaran bir hiçtir.

Kafesten başka odadan da dışarı çıkan ve geri dönmeyen kuşlar gibi olan ruhlara meczûb derler mecnun derler.

Kafesi istediğiniz renge boyayabilirsiniz fakat ruhu boyayamazsınız, elbise giydiremezsiniz. Hâlbuki kuş beslemekteki bu kadar külfetten maksat sesini duymaktır. Allah-u âzimuşsân da kendi isminin zikrini duymak için insanı, insan için de kâinatı yaratmıştır. Ötmeyen kuş, zikir etmeyen insan leş olmaktan kurtulmaz.

Sultan, tebdil-i kıyafet etmiş aramızda geziyor. Şahsen tanıyanlar hürmette kusur etmiyorlar. Tanımayanlar bakıp geçiyorlar. Âlem halkı Sultanı sırmalı elbiseler içinde, binlerce maiyyeti arasında görmeyi tahmin ederler.

Hâlbuki bu maiyetin ortasında arabada bulunan Sultanı görmek yine onlara nasip olmaz. Haydi, uzaktan gördüler ve o da pencereden herkese el salladı. Bu bir kıymet ifade eder mi? Onun sarayında, sofrasında, sohbetinde, halvetinde bulunmazsa ne faydası var? Bu hayatın ne kıymeti var? (….)

Bugün âmâ olan yarın da âmâdır. ‘Ey insanlar size birçok nimetlerle beraber ömür verdim, sıhhat verdim. Siz de orada ne kazandınız? Bana ne getirdiniz?’ diye kulağınızda çınlayan vicdanınızın seslerine kulak veriniz, cevap hazırlayınız. El-Fakîr M. Nusret Tura. (M. Nusret Tura, Mektuplar, İnsan Yayınları, 1995, sf. 112-113)

İbret ve ders almak, salih ameller nasip olsun inşallah.