Bu hafta size evimden bahsetmek istiyorum. Daha doğrusu, içinde yaşadığım apartmandan.

Her senenin eylül ayında bir üst kata taşınıyorum bu apartmanın içinde. Aynı apartmanın içinde. Binanın kaç katlı olduğunu bilmiyorum fakat her yıl en üst katta oturuyorum işte. Hayat Apartmanı… Her yeni yaşımda git gide yükseliyor bu yapı ve şimdiden bir gökdelen oldu. Daha ne kadar yükselecek bilmiyorum. Bunu bilmek olanaksız.

Kalabalık bir apartman burası. Önceki her sene ayrı ayrı içinde birer yıl yaşamış olduğum katlarda oturan başkaları var şu anda da. Geçmişte kalanlar ama aslında hiçbir yere gitmeyenler; hep kalanlar. Asansörde ya da merdivenlerde ara sıra karşılaştığım ve aslında yüzünü hiç görmek istemediğim komşularım. Evet birkaç tanesi haricinde bütün komşuların birbirleriyle kavgalı olduğu, içinde barışın ve huzurun asla bulunmadığı bir bina burası. Hani kimsenin kimseye aşure falan yollamadığı hatta kapı önünde ezkaza karşılaşırsa birbirinin suratına kapıyı çarptığı bir bina. Aslında diğer herkesin buradaki yegane yaşama sebebi, bendenizin buradaki varlığıdır bir de ama minnet ya da kadir kıymet bilme gibi ince duygulara sahip değil, hayalet komşularımın hiç birisi. Aksine her biri, benim varlık sebebimin kendilerine bağlı olduğu iddiasında. Belki doğru söylüyorlardır. Kafam karışıyor bu konuda bazen, onlara belli etmesem de. Kimin haklı olduğundan emin olamıyorum pek. Ben mi geçmişin oluşturduğu bir eserim, yoksa, asıl müsebbib ben miyimdir bir türlü karar veremem buna.

Hele birkaç kat altımdaki dairede yaşayan birisi var ki… Onun burada yaşamasına vaktiyle nasıl göz yumduğumu hala anlayamam. En çok bunu anlayamam. Komşuların buraya yerleşmesine rızam olmasa da olur ama iznim olmadan hiç kimse de gelip yerleşemez bu apartmanın içine. Öyle bir özelliği vardır buranın. Bir de kovamam hiç kimseyi buradan. Kendi iradeleriyle paşa paşa gitmeleri de pek vaki olmaz onların, buradan. O birkaç kat altımdaki komşunun buraya yerleşmesine nasıl müsaade etmişim zamanında, hala aklım almaz. Demiştim gerçi, değil mi? Fakat yalnızca ondan söz edeceğim bir yazı değil bu kuşkusuz. Zira yad edip andıkça semirip palazlanan hayaletlerdir, komşularımı her birisi. Görmezden gelmeyi seçtim bu yüzden, elimden geldiği kadar.

İzin vermedikçe hiç kimsenin gelip buraya yerleşemeyeceğini söylemiştim ya bir de. Buranın sahibi de sanmayın beni yalnız, öyle dedim diye. Zira tapuların hiç birisi, biz hayat apartmanı sahiplerinin ellerinde bulunmaz. Evet herkesin kendine has bir ‘Hayat Apartmanı’ vardır yer yüzünde. Sizinkileri bilmem ama benim şimdiden bir gökdelen kadar yükselmiş olan binamın içinde huzurlu bir atmosfer ve güzel komşuluk ilişkileri mevcut değildir işte. Yalnızca çok yüzeysel olarak anıp hemen geçtiğim alt komşularımın içinden o en mimlisi olanı da değil sadece üstelik… Hiç birisinin yüzünü görmek istemediğim ama şimdiki yaşadığım yeri ayakta tutan hayaletlerdir buranın sakinlerinin her biri… Asıl müsebbib?

Sakin dediysem de lafın gelişi tabi bu arada. Bilakis gayet gürültücü patırtıcı ve saygısız komşulardır alt katlarımdakiler. Rahatça uyumama bile izin vermezler çoğu zaman.

Hayır işin içindeki mantıksızlığa dikkatinizi çekerim, bakın: her bir katta kendim 1 yıl oturup ardından taşınmışım evet ama sonra neden hiç boş kalamamış bu daireler? Sadece izin vermiş olmam yetmez bunu açıklamaya. Ortada bir de talep ya da zorunluluk bulunmalı çünkü. İçinde mütemadiyen geçmişin tozlanmış anılarının sahneye konup oynandığı, temcit pilavlarının ısıtılıp ısıtılıp masaya konduğu ve tüm bunların bir yerlerde hala yaşanmakta olduğunu da ancak yarı uyanık yarı uykudaki o gürültülü patırtılı gecelerde görüp anlıyorum. Rüya olmaya özenen ama olamayan, diken üstü düşlerimde. Yoksa alt komşularımı bizzat ziyaret edip tüm bunları orada gözlerimle görmem gibi bir şey, isteyeceğim son şeylerdendir. Gitmem.

Hayat Apartmanı… Sürekli yükselen bir gökdelen aslında. Yükseklik korkum ciddi boyuttadır bir de. Her sene bir üst kat… Nereye kadar gidecek bilmiyorum ama daha huzurlu alt kat komşuları diliyorum şimdi, geride bıraktığım her bir yaşım için.