Karayollarına alınan yeni yolların durumu ve anket işlemi için Ermenek İlçesi’ne gitmem gerekiyordu.

Konya –Hadim yolunu tetkikim sonrası devamla Taşkent (Pirlerkondu) yolunu da görmek üzere yola düştüm.

Yolun yarı toprak yarı stabilize durumunu görerek Taşkent İlçesi’ne girerken kaya oyumu kısımdan geçmiştim.

Nahiye müdürü bir köye gitmiş görüşemedim.

Resimde görüldüğü gibi bir evin damı olan yerden Taşkent’i seyretmekte idim. Nereden nasıl Ermenek’e gidebileceğimi düşünürken bir ihtiyar geçiyordu.

İhtiyara anket sorularını sordum. Manyetolu telefonları, ebe mevcut hastalar Hadim’deki doktora veya Konya’ya gidebiliyormuş.

Ekonomi yine bu havalinin sabit işlemi üzüm ve bakliyat olarak Konya’ya götürüp satmak oluyordu. Tabii birkaç gün yol teperek…

***

İhtiyara “Buradan Ermenek’e gidebilir miyim?” diye sorduğumda.

Aldığım cevap olumsuzdu.

Buradan Ermenek’e yol yok. Taşkent çıkışından itibaren üç km kadar vatandaştan altı liralık yol vergisini veremeyenlerin…

Kazma kürekle, sözüm ona daracık yol açılmıştı. Öylece kaldı geçilmez” deyivermişti.

***

Karayolları haritasında Konya – Karaman – Bucakkışla üzerinden Ermenek’e ulaşan kırmızı renk verilmiş yol gösteriliyordu. Kırmızı renk rahat geçilebilir demekti. (Kim bu yol geçilir raporu vermişti de haritada öyle gösterilmişti ki)

Bu yoldan gitmek için karar vererek hareket ettik.

Karaman’dan sonra “Ermenek 125 km.” levhasını görerek girdik yola

***

Stabilize bile olmayan toprak yolda iki km. sonrası lastik patladı.

Toros Dağları’na girdiğimizde yol üzerinde beş cm çapında taş kırıntıları içinde ilerleyince Göksu Vadisi’ne çıktık.

Vadide yol sık laselerle ve taşlar üzerinde dar yoldan uzakta Bucakkışla nahiyesi görünüyordu.

O zamanlar şehirlerden ilçelerden başka yerde benzin bulunmuyordu.

Bir laseli ve taşlı yola baktım. Birde düşünüp 125 km. yolda dönüş de vardı ve yavaş yürüyüşle benzin yetişmez idi.

Problemle karşılanmaktansa benzin takviyesi ve iki stepne alarak yola çıkmayı ve buraya nasıl gidiyorlar diye öğrenmeyi düşünerek döndüm.

***

Eski garaja gittim öğrenmek için. Hayret zamanın lüks otobüslerinde Ermenek yazısı vardı.

“Bu yazı şirket yazışımı yoksa Ermenek’e mi gidiliyor.” soruma. “Ermenek’e” dediler.

 “Bu otobüsleri o taşlı yoldan nasıl geçiriyorsunuz yazık değil mi?” soruma…

Oradan değil Mut güzergahından gidiyoruz Mut’tan sonra stabilize yol yapıldı. Yirmi km. kaldı onu da idare ediyoruz” dedi otobüs şoförü.

Demek ki Karayolları Mersin Bölgesi hudutlarına girerek gidebilecektik.

Benzin ve stepne takviyesi ile yola çıktık.

Konya –Karaman- Mut yolu devlet yolu olup asfalt idi. Mut’tan sonra Ermenek yoluna girdik Torosları çıkmakta olduğumuz için bol lase vardı. Yol stabilize idi yeni yapıldığı anlaşılıyordu.

Müthiş sıcaktı yukarısı. Gitmekte iken bir vatandaş yol kenarından iki elini indirip kaldırarak durun diyordu.

Durduk. Ve Konya veya Mersin’e gidecek vatandaşa biz Ermenek’e gidiyoruz seni alamayız deyince…

Nereye giderseniz gidin beni bir su olan yere ulaştırın deyince.

İçimden tutup yanıma aldım.

Meğer aşağı köylerden birinde öğretmenmiş. Tatil olunca yeni tayin yerine gidecekmiş. Eşyalarını bir gün evveli yola çıkarmış. Bir vasıta beklerken o sıcakta bayılacak kadar susamış.

Yeni yapılan yolun Çamlıca da bitmesiyle durduk yerde bir yirmi santim genişliğinde açan su arkı vardı.

Öğretmenin pikaptan atlayıp su arkına ellerini kenara dayayıp sudan içmeye başlamasını içim burkularak seyretmiş babamda da gördüğüm için öğretmenlerin neler çektiğini bir kez daha hatırlamıştım.

Mut'a giden oradaki kamyona bindirip gönderdim öğretmeni.

***

Manavgat dedikleri yerde kayalık tehlikesi ve yolu kaya oyarak geçişini tehlikesiz atlayıp Ermenek'e vardık.

Kaymakamı ziyaretle gerekli bilgileri alırken “Burayı neden Konya’ya bağlamışlar Mersin'e bağlasalardı sözüme.

Konya da Mersin de altı saat fark etmez demişti.

***

Sağlık ve esenlik içinde sevdiklerinizle yaşam dileğimle…