İnsan kelimesi ünsiyet kelimesinden türer. Ünsiyet demek ise bağ kurmak demektir. Hayatla ve dünya ile bağ kurmak insanlığın bir gereğidir. Eğer insansak bir şeylerle muhakkak bağ kurmalıyız. Arkadaşımız, çocuğumuz, annemiz, babamız, eşimiz, komşumuz ve öğretmenimiz ya da bir kedi, kuş, balık… çevremizdeki aklımıza gelen her şeyle bağ kurmak ve ilişki içinde olmak, insanlığımızın gereğini yerine getirmenin bir yolu olarak karşımızda duruyor. Yaşamak için bağ kurmalıyız. Bu konuya başka bir yazıda değineceğiz lakin yeri gelmişken söyleyeyim. Son zamanlarda ülkemizde depresyon tanısı alan insanların sayısı artmakta ve bu konuda kendilerine verilen tavsiyelerden biri de diğer insanlarla bağ kurmaları ve sosyal faaliyetlere katılım sağlamalarıdır.

Adına depresyon denmese de bazı zamanlar içimize bir sıkıntı düştüğünü hissederiz. İnsanlar bizlere ne olduğunu merak ederler ve bizim cevabımız ise “ İçimde bir sıkıntı var ama tarif edemiyorum. “ olur. İşte bu durumlara genel olarak “ Yaşamdan Yorulmak “ diyebiliriz. Peki yaşamdan nasıl yoruluruz. Kendimizi tekrar etmek bu hayatta yorgunluğun temel nedenidir. Günlük yaptığımız işlerin bir rutine  döndüğünü hissettiğimizde bu durum baş göstermeye başlar. Ana problem kendimizi tekrarlamak yani hayatı rutine çevirmektir. Bunun yanında diğer bir sıkıntı ise zamanı boşa harcamaktır. Bir de “ Vakit Geçirmek “ bu ifadeler aslında çok iyi ifadeler değildir. Hayat bize bahşedilen bir dönemdir. Bu dönemin ne üzerine çıkabiliriz ne de altına inebiliriz yani bize verilen ömürden ne çok ne de az yaşayabiliriz. Bunu şöyle somutlaştırabiliriz. Size birisi bir gün için harcayabileceğiniz yüksek miktarda para veriyor. Yalnız tek bir şartla alıyorsunuz. Biriktirmek ve depolamak yasak. Süre biter bitmez o parayla aldığınız her şey elinizden alınacak. Sizde karnınız aç olduğu halde o parayla herhangi bir yiyecek almıyorsunuz. Diyorsunuz ki “ Vaktimin bitmesine az kala yiyim ki bir sonraki gün daha geç acıkayım. “ Ve en sonunda parayı harcama süreniz bitmek üzereyken son anda karnınızı doyurmaya çalışıyorsunuz ve zamanınız yetmiyor. Süreniz bitiyor ve elinizden tüm paranız alınıyor. Ne kadar saçma geliyor değil mi ? Depolamak ve biriktirmek yasakken hayati önemi olan işlerinizi yani yemek yemeyi son dakikaya bırakıyorsunuz ve tam doyamadan elinizdekileri kaybediyorsunuz.
Daha bugüne kadar hiç hayata doydum diyene rastlanmamıştır. Her kim olursak olalım ister trilyonların içinde yüzelim istersek karnımızı zor doyuralım hayata doyamıyoruz. Gerçek hayatta elimize geçen tüm değerli şeyleri bir yatırım aracı olarak görürken zamanın kendisini boşa geçiriyoruz ya da öldürüyoruz. İnsanoğlu hep çelişki yaşar ve bu çelişkilerle yaşar. Bu çelişkiler olmasa insan olmamızın pek de bir anlamı olmayacaktır.

Yaşamdan yorulmak tıpkı böyledir. Elimizdeki imkanı zamanında kullanmayıp tam son anı beklemek bizde yorgunluk meydana getirir. Elimizdeki imkanları keşfedip bunlarla hayata yeni bir bakış katmak rutini bozacaktır. Böylece içimizdeki o sıkıntıyı giderecektir. Yaşamak için el, kol, göz, saç, para, mal, ev, araba, ayak… hiçbirine ihtiyaç yoktur. Çünkü bunlara sahip olmayan bir çok insan şuan da hayatta ve bir çok insan bunlardan bir çoğuna hiç sahip olmadan yaşadı ve öldü. Peki bir insanı yaşatan nedir ? Bu sorunun elbette bir çok cevabı vardır. Benim cevabım “ Sağlam bir psikolojiye sahip olmaktır. “ olacaktır. Bakınız kendi yaşamına son veren insanların hepsi engelli değil, hepsi fakir değil, hepsi evsiz değil ve hepsi arabasız değil. Hepsinin temel özelliği hayatlarının rutinidir. Borçların rutini, mutsuzluğun rutini, korkunun rutinidir. Hepsinin ortak özelliği problemlerinin rutin haline gelmiş olmasıdır. Bu rutinden kurtulmak içinde kendi gücümüzü keşfetmeliyiz. Kendi gücünü keşfeden insan psikolojik olarak iyi bir haleti ruhiye içinde olacaktır. Psikolojik olarak iyi olan insanın da yaşamak için bir nedeni daha olacaktır. Kendinizin değerini iyi biliniz çünkü siz değerlisiniz. Yaşamak için neden arayın çünkü yaşamak psikolojik bir eylemdir.