Şaban ayının şu mübârek Cuma gününde satırlarımızla yine O’nunla birlikteyiz. Mevla Teâlâ satırlardan sadırlara sevgili Peygamberimizin sevgi ve muhabbetini akıtsın. Şerha şerha O’na giden yollar açılsın. Yollarımız sünneti Rasûllullâh’a yönelsin. Böylece gönüllerimiz şenelsin.

Şaban ayının Sultânına içimizin sevda yankılarını iletsin melek ehli. Yüreğimizde çağlayanlar gözlerimizde dinmeyen yaşlar var O’na özgü. Gözyaşlarımızı O’na olan hasret ırmağının engin sularına bırakıyoruz hep aksın diye. Gönlümüzün O’na olan özlemini hasret vâdisinden geçerek Medinei Münevvere yolundaki çöl kumlarına bırakıyoruz ki O’na olan hasretimiz hiç dinmesin diye. Ey gönüllerin eşsiz sevgilisi! Unutma bizi mahşer gününde…

Bizler Sana sevda boyutunda muhabbetler besliyoruz. Sana olan hasretimizi ve merhametine tâlip olan gözyaşlarımızı geçtiğin yollara âdeta sadaka niyetiyle döşemek istiyoruz. Ancak ümmet olarak Sana olan sevgi tezgahında dokuduğumuz acılarımız var. Sana lâyık bir ümmet olamamanın, sünnetlerini terk edenlerin hüzünlü sancılarıyla kıvranmaktayız. Sana karşı mahcûbuz Ya Rasûllallah! Ne olur yeniden ümmet olarak derlenip toparlanmamız için bize güç vermesi adına bulunduğun o güzel makamlardan bize duâlar eder misin?

Asırlardır rahmet gamzeden nefesinden, merhamet üfleyen soluklarında ayrıyız. Geceleri gündüze çeviren nûrundan mahrumuz. Ölü ruhlara can veren hayat aşından yoksunuz. Atan İbrâhim (A.S)’ın yanmadığı ateşte biz yanıyoruz. Müslümanlar her yönlü farklı ateş çemberleri içinde yanıyorlar. Kavruluyoruz Ya Nebi! Duy bizi! Ne olur kendi makamından, içinde bulunduğumuz ateş çukurundan çek çıkar bizi! Sana muhtâcız… 

Mübârek ismini ve getirdiğin ulvi mesajlarını gönül semâlarımızda bir bayrak gibi dalgalandıramadık. Yâdı cemîline yeterince sâhip çıkamadık. Gönüllere giremedik, ruhlara serinletici kevserlerini sunamadık. Utanıyoruz, suçluyuz biliyoruz. Ama biz Sen’den hep ümit öğrendik ve Sen’den yine de ümitliyiz. Bizlere yeni bir fetih bahşetmesini hem gönülleri hem insanları ihya etmemizi yüce Mevlâmızdan lütfetmesini diler misin? Ey Kâinâtın Nazlı Nebisi!

Sen ki, bağrında vefa çiçeklerinin derildiği ‘Uhud Dağı’nda, şühedânın gül kokan cennet mekanlarında; ‘Kardeşlerime selam olsun’ buyurmuştun ya hani… İşte bizler bu yüce seslenişine meftunuz ve ümit ediyoruz. Bir gün dünya ve ahrette Sen’inle aramızdaki perdenin ila nihâye kalkacağına duâlarımız vesilesiyle umut besliyoruz. Gel rûhumuza, gir gönlümüze, aç bağrımızı Sana…

Ey Şaban ayının Sevgilisi, şu mübârek ayda, tıpkı Sen’in Mekke’den Medine’ye teşrif ettiğinde oradaki şanlı ahâli nasıl ‘Telael Bedru’ dedilerse sevinçle, bizde yüreklerimize teşrif etmeni ve ayni coşkuyla bizlerin de ‘Telael Bedru’ dememizi istemez misin? Hep kapında hep yolunda olmaktır arzumuz. Keşke bir örümcek kadar Sana vefâlı olabilseydik. Senin kıymetini idrak edebilseydik, anlayabilseydik…

Ancak yine de ümitsiz değiliz. Çünkü Sen bize ümit aşıladın.  Bugün bile ayni İbrâhim gibi Sen’in yolunda ateşlere atılmak isteyen muhabbet erlerin var. Tıpkı Hz. İsmâil gibi yoluna kurban olmak isteyenlerin var.  Devrimizde Seni çok seven Asiye yüzlü, Meryem iffetli yetimlerin var. Var şükür var yine de yoluna sevdâlılar. Bizi de onlardan biri say inşaALLAH.

Belli ki, her biri ayrı bir yıldız olan o güzide ashâbın kadar aşkına pervâne olamadık ama bizler de yoluna ömrümüzü kurban etmek isteyenlerdeniz. Bizler yıllar yılı yanlış vâdilerde dolaştırıldık, günahlar deryâsında sürüklendik yanı başımızda çağlayan, doğruluk pınarından içemedik zira içirtmediler. Yoluna revân olamadık, oldurtmadılar, aldatıldık. Boş mekanlarda başıboşça gezdirildik, yanıldık.

Ancak yığınlarca günahımıza, yanlışlıklarımıza, Müslümanlığa yakışmayan hallerimize rağmen Sen’den ümitliyiz. Çünkü Sen; ‘Benim şefaatim ümmetimden günâhı kebâir işleyenleredir.’ Buyuruyorsun ya. Bu müjdeli sözün gönlümüze serinlik bahşediyor. Şu güzel mübârek Şaban ayında Sana yolladığımız sıcacık salâtu selamlar hatırına bizleri o büyük günde unutma. Sen’den ümitliyiz Ey Güzeller Güzeli Pâk ve Nezih Nebi.