Çiçek bahçesinde ailesiyle birlikte gezen anne, şöyle seslendi çocuğuna: “Oğlummm! Güllere dikkat et, onların dikeni olur.”

“Uçurtmamı rüzgâr yırttı dostlarım! / Gelin duvağından kopan bir rüzgâr… / Bu rüzgâr yüzünden bulutlar yarım; / Bu rüzgâr yüzünden bana olanlar…” dedi, Üstad Sezai Karakoç; Allah ömrüne bereket versin.

Bu bir yuva kurma hikâyesidir…

Hayatın içinden alınan bu hikâye, serseri bir kalem vasıtasıyla sabırlı kâğıda bir gönül tarafından yazdırılmıştır.

Unutulan bir sünneti ihya edercesine!

Bir âdeti sürdürürcesine!

Bir gönle şekil verircesine!

Bir dua’ya âmin dercesine!

Adı “Mavi” değildi!

Bu yakıştırma aralarında bir şifreydi…

Bu şifreyi çözmek ise zor değildi; gözlerini görenler için...

Sana “Mavi” dedi. Seni zikrederken, senin de onu hıfzetmen için…

Onun adı da “Yağız” değildi!

Bu isim bir muammaydı. Herhangi bir edebi yönü de yoktu bu ismin. Sıradan bir isim işte.

“Al beni oğluna; gitsin bir harman daha” diye türkü yakmıştı köyün güzel kızı.

Köylerde harman demek; bolluk demek, para demek, borçlardan azad olmak demek ve şenlik demekti. Tabi ki gençler için de yuva kurmak, ebeveynler için ise bir harman gelirinin daha yeni kurulacak yuvaya harcanıp gitmesi demekti.

Peki, harmanı olmayan şehirlerde yuva nasıl kuruluyor? Bolluk nasıl sağlanıyor? İnsanların cebi nasıl para görüyor? Asıl önemli konu ise şehirlerde hiç şenlik oluyor mu?

Şehirde bunlar yoksa Yağız, Mavi’yi nasıl bulacaktı? Ya da Mavi, Yağız’ı nasıl fark edecekti?

Fark etmek önemliydi… Ama ondan daha önemli olan ise fark edilmekti…

Fark etmekten, fark edilmeye giden bu süreçte; ince eleyip sık dokuma işi dokuma işçilerine, iplikten ince manaları kalınca kelimelerle yazma işini de yazarlara bırakıp gönlünden sabırlı kâğıdına şu şiir dökülmüştür serseri kalemi vasıtasıyla Yağız’ın.

Bir duygudur anlatılmaz,
Kalpten gönle akar gider.
Hiçbir set, engel tanımaz,
Enginlere yüzer gider.

Dua’yla arar gözleri,
Gönül bahçesine gülü,
Dikenlerini hoş görür,
Kokusuna dalar gider.

O’na bakmaya kıyamaz,
Boynu bükülsün istemez,
Korkar elini süremez,
Uzaklardan bakar gider.

Böylece bu şiirden sonra bir yuvanın temelleri atılmış olur.

“Şiir yazamazsan” dedi, Yağız; “güzel bir şiir oku”…

Onu da yapamazsan dedi ve ekledi Yağız; “kapat gözlerini ve sadece gönlünle bak”.