Allah(cc) Rasulü Hz. Peygamber Efendimizin(sav() sahih Sünnet ve Hadislerini toptan red eden sapık fırka Kur’ancılık Dini mensupları sapıklıklarını maalesef kullandıkları üsluplarında da göstermektedirler.

Sahih Hadis ve Sünneti red etmekle en başta Hz. Peygamberimize(sav) yalan isnad ederek hakaretlerine başlayan Kur’ancılık dini mensupları hakaretlerini genelde 2 farklı konuda sürdürmektedirler.

Kurancılık Dini mensuplarının 1. Konuda yani Peygamberimiz Hz. Muhammed(sav) hakkında yaptıkları en büyük hakaret Rasulullahın(sav) hayatını Kur’anı Kerim ayetlerini aykırı olarak ve çarpıtarak Rasullük, Nebilik ve beşeri hayat olarak 3’e ayırmakla yapmaktadırlar.

Şöyle ki;

Hz. Muhammedin(sav) hayatı Beşer Muhammed(sav), Nebi Muhammed(sav), Resûl Muhammed(sav)  olarak 3’e ayırıp, sayılan 3 kimliğin üçüde Rasulullahın(sav) kimliği olduğu halde her kimliğin içeriğini ayrı kabul etmeleridir.

Bu kimlik ayrımına göre:

1- Hz. Peygamber(sav) doğduğu günden öldüğü ana dek BEŞER MUHAMMED(sav)  dir.

2- Rabbinin adına oku emrini aldığı günden, öldüğü ana dek NEBİ MUHAMMED(sav)  dir.

3- Kendisine vahyedilen ayetleri insanlara duyururken ise RESÜL MUHAMMED(sav)  dir.

Kur’anı Kerimde Müslümanlara tanıtılan Hz. Muhammed(sav) tanımına uymayan bu tanımı yapan Kur’ancılık dini mensuplarına göre Peygamberimiz: (sav)

a- Beşer kimliği ile konuşmamıştır veya konuştukları dini konular değildir.

b- İnsanlarla Nebi kimliğiyle yaptığı konuşmalar dini konular olsa da, Kur’anda tüm Nebilerin Nebi kimliğine itaat emri yoktur, sadece ittiba emri vardır. O da sadece devrinde yaşayanlar için Marufta itaat yönüyledir.

c- Hz. Muhammede(sav) Kur’anda emredilen itaat ise, sadece Resûl Kimliğine sahip olduğu anlarda istenen itaattir.

Çünkü Rasulullah(sav) Resul kimliğini taşıdığı sürece hiç hata etmez. Bunun nedeni insanlara Rasul kimliğiyle kendisine vahyedilenden başka hiçbir şey konuşamaz.

Hâlbuki Resul kimliğinden sıyrılıp Nebi ve beşer kimliğine büründüğünde ise Beşer ve Nebi kimlikleri ile yanılabilir. Çünkü oda bir kuldur ve kulluğundan dolayı imtihan edilmiştir.

Kulluk ve imtihan gereği olarak da beşer ve nebi kimliği ile hata etmiştir, yanılmıştır ve günah işlemiştir. Bu hata, yanılma ve günahları nedeniyle Kur’anda sıkça ikaz edilmiş ve hareketleri vahiyle düzeltilmiştir.

Kur’ancıların bu tarifine göre Hz. Peygamberin(sav) sadece Resul kimliğiyle ile tebliğ ettikleri Kur’andır ve bu kimlikle ağzından çıkmış sözler din açısından hüküm ifade eder.

Dolayısıyla da ve Resul kimliği dışında Nebi ve Beşer kimliklerine sahip iken Rasulullahın(sav) sözleri dini açıdan bir hüküm ifade etmez. Yani Rasulullahın(sav) sünnetleri ve hadisleri diye bir kavram olamaz.

Üstelik Kur’ancı güruhtan bazı kimseler daha da ileri giderek kendilerince tüm peygamberleri(as) bu kategoriye dâhil etmekte sakınca görmeyerek Kur’anı Kerim de “DEKİ” veya “DEDİ Kİ” ifadesi ile başlayan ayetler den başka Rasulullah(sav) ve diğer Peygamberlerin(as) hiçbir sözleri yoktur diyebilecek kadar sapkınlık içine düşebilmektedirler.

Rasulullahtan(sav) sonraki devreye gelince başta Ashabı Kiram(ra) olmak üzere tabiin(ra) ve sonrası tüm Selefi Salihin(ra) ise toptan (haşa) Allaha(cc) ve Rasûlullaha(sav) iftira eden ve kendi aralarında birbirlerinin boynunu vuran sıradan kişilerdir.

Kur’an ayetleri çobanından şehirlisine, okumuşundan cahiline kadar tüm insanlar için apaçık ayetlerdir argümanıyla yola çıkarak Rasûlullahı(sav) devre dışı bırakan ama kendilerine bir ayet meali veya ayette geçen önemli bir mefhum sorulduğunda ben bilmem ama falanca hoca o konuda şöyle demiştir diyerek tv meddahı hocalarını öne çıkaranlara tekrar sormak gerek.

KUR’ANI KERİM RASULULLAH(sav) VE ÜMMETİN ÂLİMLERİNE(ra) KAPALI DA, SADECE SİZE VE SİZİN HOCA(!)LARINIZA MI AÇIKTIR?

Aslında çok söze de gerek yok bunlar için. Milletimiz arasında söylenen bir söz yeter de artar bile:

Sakın bir insana armut deyip geçmeyin, onun ilk hecesi çoğu kişide yoktur!