(Erol Togay'ın anısına...)

Şiir üstadı Ümit Yaşar Oğuzcan dizelerinde bakın ölümü nasıl resmediyor…

***

Bitmişse
Kızıllığını avuç-avuç içtiğimiz sefalar
Öğleler, ikindiler çoktan geçmişse
Bir akşamüstü garipliği
Sarmışsa her yeri
Güneş devrilmiş
Renkler solmuş
Sesler kesilmişse
Son kuşlar da geçip gitmişlerse ufuktan
Ve çiçekler
Bükmüşse boyunlarını dalgın-dalgın
Bil ki ölüm saati gelmiştir

***

Dostumuz M.Ali Köseoğlu ise ölüm mevzunda, gönül titreten mısraları peş-peşe diziveriyor…

Yaşam ve ölüm aynı

Koparamadığın çiçek denli

Ürkek yaşadığım günah

Yaşamadığım sevap

İyiki açık kapısı tövbenin

Gözleri ela bir dilber değil ki ölüm…

***

Çok sevgili dostumuz, Ağabeyimiz, büyüğümüz Erol Toğay dün ani bir kalp krizi neticesi ebediyette sırlandı…

***

Zor bir hayat yaşadı…

***

Ölmeden önce kafasına en çok taktığı cümle de sanırım vefaydı…

***

30 yıldır her gördüğümde, göz kapaklarını kısarak muhteşem bir gülüş ortaya koyan o mavi gözler dün yalan dünyaya kapanıverdi…

***

Sevdiğini sırlarken Âlemi Berzaha zordur ölümü yazmak…

***

Farklı bir matematiği vardır ve acımasız bir kimyası ölümün…

***

Yaşayanlarla her kesiştiği yerde aynı soruyu sorar, ama hep farklı sonucu verir ölüm…

***

Soğuğun yaktığı gibi yakar yaşayanın özlemini…

***

Yazılacak çok şey var Erol Toğay’a… Eminim sağlığında sorsan böyle bir sonuç karşısında, kendisi ile ilgili çok daha uzun yazmamı da isterdi…

***

Çok zor yaşadı, çok kolay ölüverdi…

***

Ellezîne izâ esâbethum musibetin, kâlû innâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn...

***

Onlar ki, kendilerine bir musibet isabet ettiği zaman: “Biz muhakkak ki Allah içiniz (O'na ulaşmak ve teslim olmak için yaratıldık) ve muhakkak O'na döneceğiz (ulaşacağız).” derler.. (BAKARA-156)