Soma’nın ardından Ermenek yaktı kömürleşmiş vicdanları…

***

Oysa anca unutmuştuk onca acıyı…

***

Bu ülkede kimi ekmeğini fersah fersah yerin altından kazarak çıkartırken, kimimizde oturduğu yerden halinden vaktinden şikayet eder…

***

Kazaya, Takdir-i İlahiye sözümüz yok…

***

Nasıl olsun ki…

***

Ama boş vermişlik, üç kuruş daha fazla kazanmak için insan hayatını masaya sürenlere bir çift söz söylemek ya da söylediğin sözü tesirli hale getirmek,  içinde bulunduğumuz siyasal atmosferde imkansız görünüyor…

***

Kolay ölüyoruz…

***

Gelişmiş ülkelerin tek bir damla kan akıtmadığı çukurlarda boğulup kalıyoruz… Canlı-canlı, cayır cayır yanıyoruz… Bazen de iptidai asansörlerden yere çakılıyoruz…

***

İnsanımız ve insanlığımız istikrarlı (!) bir düşüşün eşiğinde ayakta durma mücadelesi veriyor…

***

Etrafımızdaki her şey, hızla ayak hizasına düşüyor… Emanet, adalet,vatan sevgisi, Allah korkusu, helal lokma, onur, merhamet…

***

Düşüyoruz… Yükseltildiğimizi sanarak…

***

Çabuk unutuyoruz…

***

Bu ülkede maalesef hafızanı dinç tutmak açlığının ve fukaralığının boyutlarını geliştirmekten başka bir işe yaramıyor…

***

Unutmazsan, tahammül edemezsin…

***

En iyisi unutmak…

***

Unutmazsan bunca acıyı ve  ihaneti hafızana yükleyip onca ağırlıkla,nasıl gireceksin güneşi peşinde bırakarak yerin yüzlerce metre altına…

***

Patronların güneşli bir günün öğlesinde baraja karşı balıklarını yerken, 350 metre derinlikte zifiri karanlıkta iki büklüm nasıl yiyeceksin o ekmekle domatesi…

***

“Ey madenci, yüzün kömür karası, yüreğin pamuk helvası…

Bizden sana yine fayda yok, unut bizi de kısılıp kaldığın yerde…

Sen sanki imtihanı çoktan geçtin gibi ama bak biz yine sınıfta kaldık ...”

***

İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn