Seni görenler Sana doyamadı. Sen’i canlar ötesi sevdiler, nûruna gark oldular. Her biri bal lezzetinde sohbetlerini tattılar, unutulmaz anlar yaşadılar, olağanüstü hallerine şâhit oldular. Neticede onlar Sana hayran, Sana meftun oldular.

Sen’i görmeyen bizler ise hasretinle yandık. Sen’i görememenin hüznünü hep içimizde hissettik. Sanki hep bir hazan mevsimindeydik. Kendimiz gurbette bildik. Asrı Saadette Sen’inle olmayı hayal ettik. Sohbetinle bereketlenmeyi, nûrundan nasiplenebilmeyi arzu ettik. Sahabe Efendilerimizin Sen’inle oluşlarına hep gıpta ettik. Onların yerinde olmak istedik.

Sen’den sonra gelen Sen’in yolunun sevdâlıları Mevlânâlar, Yunus Emreler, Nâbîler, Necâşîler, Fuzûliler… hepsi hepsi Sen’in hasretinle yandı ama gönderdiklerinle kandı ve etraflarına ışık saçtılar. Efendim Sen’i tanıyıp Sana hayran olmamak mümkün değildi. Çünkü “Seni Allah terbiye etmişti.” Ve yine yüce Allah: “Şüphesiz Sen en mükemmel ahlak üzeresin” derken; “Beni seviyorsanız O’na uyun” buyurmakla bir nevi ‘kendi hatırını Sen’in hatırına bağlıyordu.’ Bu ne ulvî bir nezâket ve zerâfetti!!! Doğrusu akıllara şimşekler çaktırıyor.

Efendim! Sen aramızdan ayrılalı yıllar, yıllar oldu. Ancak muhabbetin yüreklerimizde hâlâ dipdiri! Hâlâ Seni dün kaybetmiş gibiyiz. Asrı saadet bizim hiç solmayan gül hülyâmız. Rûhumuz sevgine susuz hep Seni özlüyor, düşlerimize konuk ediyoruz. Şükürler olsun günde beş vakit ezanlarda Sen’in ismin dünya semâlarına minârelerden haykırılıyor.

Sen’den bu yana insanlık dünyâsında en temel, en vazgeçilmez, en üstün ahlak misâli bir tek kişi gelmedi. Kîanâtın gündemi Sen’sin. Dünyânın hemen her bölgesinde her ülkesinde ilim ve fikir adamları Seni inceliyor, Sen’in getirdiğin prensipleri araştırıyor sonra Sana teslim oluyorlar. Tabi bunun aksi nasipsizlerde çıkıyor, onları konuşmaya değmez.

Sen yaşadığın asırda faziletli davranışlarınla bir faziletler medeniyeti inşa ettin. Sen yanlışlıklar batağına saplananları rahmet deryâsına daldırdın. Câhiliyenin köhne karanlıklarında bocalayan bir kavmi ilmin aydınlık iklimine soktun. Fakiri zengin, köleyi efendi, yüreksizi yürekli kıldın. Kadını bir meta olarak görülmekten kurtarıp en asil mevkie yükselttin. İbâdetlerle inananların ruhlarını âlî derecelere inkilap ettirdin.

Sâdece insanlığın değil Efendim Sen Âlemlerin Övüncü’ydün. Zâten âlemlerin varoluş sebebi Sen’din. Sen bedeninle sondun ama rûhun itibârıyla ilktin. Cenâbı Hak bütün güzellikleri Sen’de topladı Ey Güzeller Güzeli, Peygamberlerin Sultânı Hz. Muhammed Mustafa aleyhissalâtu vesselam

Evet, Seni görenler Sana doyamadı Bizler de Seni görememenin hicrânıyla içler çektik. İşte böylesi doğum gününde hasretle düzülü yazılar yazdık, sızlandık, geceleri seherlerde Sana olan hasretimizle içli içli inledik. Bir türlü Sana lâyık bir ümmet olamadık fakat yüce Rabb’imiz şâhit hep olmaya da gayret sarf ettik. Günahkârız itiraf ediyoruz ama Sen’in hayranınızız. Ve inan Yâ Nebî tüm samimiyetimizle Seni Seviyoruz.

Sana hasretiz Ey Şanlı Peygamberimiz. O âlemleri kuşatan engin rahmetinle tut bizi, kuşat bizi. Şu zâlimliğe doymayan dünyâya Rahmeti Rahmân ol. İslam ümmetini kaybettiği zirvelere yeniden kavuştur. Ağlamaktan gözyaşları kuruyan gözlerimize fer ol. Bize sâhip çık. Ne olur sâhip çık bize. Bizi bize, azgın nefsimizin isteklerine bırakma. Bizi acımasızların acımasızlığına terk etme. Ümmeti Muhammed olarak şu perişan hâlimize Muhammedî çözümler ihsan eyle. Ağlayan yüzlerin gülmesi temennisiyle şu aziz mübârek Cuma gününde doğduğun kutlu ay, Rebiyülevvel aynında bizlerden şefaatini esirgeme Yâ Nebiyallah. (Âmin)