Türk halkı, Afrin’den sonra en çok şeker fabrikalarının özelleştirilmesini tartıştı. Elbette, kimileri özelleştirilmesini desteklerken, kimileri de karşı çıkıyordu.

Özelleştirmenin temel amacı, öncelik olarak devlet kendisine kaynak sağlamak, sonra da şayet zarar eden bir kuruluşsa, ekonomik yükünden kurtuluştur.

Dünyada ciddi özelleştirmeler, 1970 yıllarında başlamıştır. ABD’de kamu hizmetlerinin önemli bir bölümü özelleştirilmiştir. Özellikle belediye hizmetleri, cankurtaran hizmetleri, hapishane hizmetleri, çöp toplama hizmetleri, itfaiye işleri, büyük oranda özel kesimce yürütülmektedir. Böylelikle, yerel yönetimlerde gerçekleşmiş olan büyük çaplı özelleştirmeler sayesinde, ciddi tasarruflar sağlamıştır.

Bizde de olduğu gibi, haberleşme ve telekomünikasyon hizmetleri sunan hizmetler de özelleştirilmiştir. Böylece ciddi bir rekabetçi piyasa oluşturulmuştur. 

Ancak mevcut şeker fabrikalarının hangi gayelerle özelleştirilmesi istendiği, yetkili kişilerce tam anlamıyla izah edilmiş değildir. Tarım Bakanlığı, bu konuda halkımıza ikna edici ve inandırıcı bilgilendirme yapamamıştır.

Yetkili kişiler insanların kafasındaki şu sorulara cevap vermekle yükümlüdürler.

1-Mevcut kotamızın üzerinde bir pancar ekimi yapabilecek miyiz?

2-Şeker fiyatlarında ucuzlama gerçekleşecek mi?

3-İsdihdam sıkıntısı doğuracak mı?

4-Mevcut işcilerin çalışmak istedikleri takdirde ücretlerinde düşüş olacak mı?

5-Şartname gereği, beş yıl pancardan şeker üretimi yapacak. Peki, sonrası ne olacak?

Bütün bu sorular, insanların zihinlerini meşgul etmektedir. Şu gerçektir ki, bir ülkenin kalkınması, müreffeh bir seviyeye ulaşması için her alanda daha çok üretim yapmak zorundadır.

Aksi takdirde cari açığı kapatmak mümkün gözükmüyor. 2018 ocak ayında yine cari açık 7.1 milyar dolar açık vererek,  son 12 aylık dönemde 51,6  milyar dolara ulaşmıştır. Bu tablodan çıkan sonuç; az üretip çok tüketim yaptığımız anlaşılmaktadır.

Bol üretim ve bereketli kazançlar dileği ile.

Cumanız mübarek olsun. Allah’a emanet olunuz.