Yalnız Kur’an diyerek en başta Kur’anı kerimin hükümlerini yerine göre yok sayan, yerine göre görmezlikten gelen, yerine göre de Rasulullahın(sav)Risâlet görevini yok sayan salt akıl ile tevil ve tefsir eden Kur’ancılık mezhebi mensuplarına söylenecek en doğru sözlerden birisi, onların çağdaş hariciler olduklarıdır.

Miladi 7. asırda 4. Raşid halife Hz. Ali(ra)yi öldürmek suretiyle başlayan haricilik fitnesi 18 yüz yılda Vehhabilikle yenilenmeye çalışılmış, 20. Asırda ise Kur’ancılık adı altında yeniden revize edilmek istenmiştir.

Haricilerde olduğu gibi bu günkü Kur’ancılık mezhebi mensuplarının temel düşünceleri de, karşılaştıkları kimseleri kendilerinden olmayan herkesin müşrik ve kâfir olduğu şekliyle suçlamaları ve dolayısıyla da o kişilerin yok edilmesi hatta öldürülmeleri gerektiğini düşünmeleridir.

Bu düşüncenin kaynağı geçmişte haricilerin Hz. Ali'yi(ra) katli zorunlu bir kâfir olarak kabul edip öldürmeleri sonucunu doğuran itikadî düşünceleridir.

 Bu marazi düşünce geleneğinin devamını bugün Kur’ancılık mezhebi mensuplarında görüyoruz.

İnsanları şirk ve küfürle suçlamakta bir önceki düşünce babaları olan vehhabilerden bile daha müfritçe davranan Kur’ancılık mezhebi mensupları, her ne kadar ellerinde yeterli güç olmadığı için kendilerine karşı çıkan Müslümanları öldüremiyorlarsa da, öldürmekten daha da kötü olan suçlamalarda bulunmaktan çekinmemektedirler.

Örnek vermek gerekirse Kur’ancılık mezhebi mensubu olanlardan bir kısmı şeref ve haysiyet katilliği yaparak Müslümanlar arasında masonluğu tescilli olan Cemaleddin Afganî’yi tenkit eden müslümanlara karşı tam anlamı ile süpürücülük yaparak onları tuvalet bezinden bile aşağı görmekten çekinmemektedir.

Yine Kur’ancılık mezhebinin bir başka mensubu Güneyimizdeki ülkelerde yaşanan kargaşayı fırsat bilerek çok rahat bir şekilde kürt milliyetçiliği söylemi ile insanlar arasında kin ve nefret ile bölücülüğün üst seviyelere tırmanması için çaba sarf edebilmektedirler.

Bir başka Kur’ancılık mezhebi mensubu da, inkârında hariciler ve Vehhabîler bir yana, salman rüşdi den bile daha ileri giderek Kur’anı Kerim de Namaz ve Hac ile Kurban gibi dinin temelini oluşturan ibadetlerin olmadığını ve bugünkü Müslümanların ibadetlerinin şeytan ayetleri olarak kabul ettikleri Rasulullahın(sav) hadisi şeriflerinden kaynaklandığını ileri sürebilmektedir.

Haricilerin geçmişte Hz. Ali(ra) nin Rasulullahın(sav) Risâlet’inden, ahlakından, takvasından ve dolayısıyla da nebevi sünnetine bağlı olan hilafetinden ayrıldıkları gibi bugünkü Kur’ancılık mezhebi mensupları da, İslam Dininin ana hidayet yolu olan sahih sünnet istikametinden ayrılmışlar ve akılcı olduklarını iddia etmiş olmalarına rağmen, tam bir akılsızlık örneği olarak islam ümmeti arasında yeni yeni yaralar açmışlardır.

Şöyle etrafınıza baktığınızda Kur’ancılık mezhebi mensuplarından herhangi birinde Rasulullahın(sav) ahlak ve takvasına benzerlik bir yana, Hz. Ali(ra) döneminde katillikleri yanında güya takvaları ile öne çıkan hariciler veya günümüz vehhabilerindeki kadar ahlak ve takva üzere yaşamayı dahi göremezsiniz.

Bütün bunlar bir araya getirildiğinde Sünnet ehli Müslümanları atalar dinine tabi olmak ve şirk içinde olmakla suçlayan Kur’ancılık mezhebi mensuplarının patolojik olmaktan ziyade marazi bir hastalık pençesinde kıvranan zavallılar olduğu görülecektir.

Çünkü; 1400 yıllık İslam kültür ve irfanından süzülüp gelen itikadî ve ameli ehlisünnet geleneğini şirkle ve küfürle suçladıktan sonra, yine 1400 yıllık bir geçmişi olan batıl ve marjinal haricilik geleneğini günümüze uyarlamaya çalışmanın ve buna da hanîf islam demenin adı zavallılıktan başka bir şey olamaz.

Rasulullahın(sav) tebliği doğrultusunda açık seçik uygulanmakta olan Kur’an ayetlerini, Kur’an dili olan Arapçayı dahi bilmediklerini itiraf etmiş olmalarına rağmen bir okuyuşta anladıklarını söyleyen bu zamane akıllılarına(!) aslında başka şeyler söylemek daha doğru olurdu demek geliyor inanın içinden.