Öyle böyle derken Ramazanın ortalarına ulaştık. Rahmetin oluk oluk yağdığı günahları silen bir aydayız. Bu ayda icra edilen her faziletli davranış fazlasıyla karşılık buluyor. Edâ edilen her çeşit ibâdet, yapılan hayır hasenât bire yedi yüz mesâbesinde Cenâbı Hak katında değer buluyor. Bugün sizlere iftar ettirmenin ehemmiyetinden bahsetmek istiyoruz.

Önce iftar nedir ona bir bakalım; ‘İftar, Hakk rızâsı için oruç tutan Müslümanların, güneş ufuktan kaybolmasını müteakip yemek yiyerek orucunu nihâyete erdirmesidir.’ Güzel dînîmiz iftar vaktine, iftar etmeye ve iftar vermeye büyük önem vermiştir.

Peygamberimiz aleyhisselam buyuruyorlar ki; ‘Oruçlunun iki sevinci vardır: Biri iftar ettiği vakit, diğeri de Allâh’a kavuştuğu zamandır.’ (1) Ayni hususta bir başka hadislerinde; ‘Oruç ibâdetini tamamlayıp iftar vaktine yetişen kimse, bundan büyük bir mutluluk ve sevinç duyar. O, tuttuğu orucun mükâfatını almak üzere, kıyâmet gününde Allâh’ın huzûruna vardığı zaman en büyük sevinci tadacaktır. (2)

Ramazan’da iftar vermek dost ve yakınlarımız arasındaki muhabbetin artmasına ve pekişmesine vesile olur, insanlar arası yakınlaşma sağlanır. Toplumda yardımlaşma, kaynaşma ve cömertlik duyguları artar. Nitekim insanlara en güzel misal teşkil eden sevgili Peygamberimiz aleyhisselam; ‘Kim bir Müslüman kardeşine iftar vakti yemek yedirirse, onun sevâbı kadar da kendisine sevap yazılır. Yemek yedirdiği kimselerin sevâbından da hiçbir şey eksilmez.’ (3) Demek ki iftar ettirmenin sevâbı ve fazileti büyük.

Ancak günümüzde iftar sofraları öylesine abartılı öylesine israf dolu ki acaba Peygamber aleyhisselam gelse bu tür sofralara oturur muydu? Diye sormadan edemiyoruz. On çeşit yiyecek var iftar sofrasında, belki de daha fazla… Bir yanda hiç bulamayanlar bir yanda aşırıya kaçanlar. Hakikaten bunlar güzel şeyle değil. Her şey itidal en tercih edilendir!

 Bu konuda yine âlemlere rahmet Efendimiz aleyhisselam’dan bir misal sunmak isteriz; “Ramazan ayında kim helal kazancından bir oruçluyu iftar ettirirse, Ramazan’ın bütün gecelerinde melekler ona dua eder ve Kadir Gecesinde Cebrail Aleyhisselâm onunla musafaha eder (tokalaşır). Cebrail Aleyhisselâm kiminle musafaha ederse, onun kalbi incelir ve gözlerinin yaşı çoğalır.’ Ravi der ki: ‘Yâ Resûlallah! Oruçluyu iftar ettirecek bir şeyi yoksa ne yapacak? Bana bildir’ dediğimde: ‘Bir avuç yiyecek de yeterlidir’ buyurdu. Ben, ‘Bir lokma ekmek de bulamazsa?’ deyince; ‘Birazcık su ile karıştırılmış süt ikram eder’ buyurdu. Ben; ‘Yanında o da yoksa?’ deyince; ‘Bir içim su” buyurdu.” (4) Hal böyle iken israfa kaçmadan, evin bütçesin ‘desinler’ mesajıyla sıkıntıya sokmadan iftar ettirelim inşaALLAH.

Zirâ, yolda giderken dahi oruçluya bir hurma veya bir zeytin ikram edilerek bile iftar verme sevâbına erişilir. Yemek yedirmeyi, iftar vermeyi nimet bilmek gerekir. Misâfir, sofrada bulunduğu müddetçe, meleklerin ev sâhibine duâ edeceği de rivâyet edilmiştir. “Kıyâmette Allah Teâlâ, kimine, ‘Bana niçin yemek vermedin?’ diye sorar. O da, ‘Sen âlemlerin Rabb’isin. Sana nasıl yemek verebilirdim.’ der. Allah Teâlâ da, ‘Aç olan bir arkadaşına yemek vermedin. Eğer verseydin, bana yemek vermiş gibi sevab alırdın.” (5) Buyurur. 

İftar ettirmenin güzelliğinden bahsettiğimiz yazımızı son olarak şu husûsu da vurgulayarak sonlandıralım. İftara gelen misafir de hâne sâhibine dualar etmelidir. Hz. Enes (r.a)’den nakledilen bir hadisi şerifte; Peygamber aleyhissalâtu vesselam bir gün Sa’d İbn, Ubâde’nin yanın geldi. Sa’d derhal bir parça ekmek ve zeytin çıkarıp Rasûlullâh’a ikram ett. Nebi aleyhisselam bunları yedikten sonra ona şöyle dua etti; ‘Evinizde hep oruçlular iftar etsin, yemeğinizi iyiler yesin, melekler de duâcınız olsun.” (6) Kendisine ikram edilen misâfirin hâne sâhibine dua etmesi hem sünnettir hem de nazâketin ifâdesidir.

İftar ettirmek için evinde olanın ikram edilmesi kâfîdir. İftar ettirmekten bir maksat da iyilikleri ve güzelliklerin yaygınlaşması ve iyi insanların çoğalmasıdır. İnşaALLAH bizler de bu faziletli ibâdeti külfetsiz olarak Ramazan’da bolca ifâ edelim. Hayırla kalınız.

---------------

1) Buhârî, Savm 2

2) Münzirî, et-Terğib ve’t-Terhîb, 2/144

3) Tirmîzî, Savm 82

4) Münzirî, et-Tergîb ve’t-Terhîb, 2/431

5) Müslim, Birr 43

6) İbni Mâce, Sıyâm 45