Şair Ebu Dellame ile Halife Mehdi arasında şöyle bir vakıa geçmiştir... Ebu Dellame, Abbasi hükümdarlarına bir kaside takdim eder....

**

Halife kasideyi pek beğenir... “Sana bu kasiden için ne caize vereyim?” diye sorar şaire...

***
Şair hiç duraklamaksızın; “Efendimiz bendeniz bir av köpeği isterim.” der...

***
Halife Mehdi şaşırır; “Bu kadar güzel bir kasidenin caizesi bir av köpeği olur mu?” diye sorar...

***
Şair yüzüne mütevazı tok bir çehre takınarak; “Efendim kulunuz böyle istiyor.” der boyun büker...

***
Halife Mehdi işe şaşar, ama şairi de kırmak istemez... “Peki, istediğin gibi sana bir av köpeği versinler.” diye buyurur...

***
Şair araya girer; “Fakat Efendim bendeniz ava ne ile gideceğim?”

***

Halife; “Hakkın var bir de at versinler.”

***

Şair; “Ata nasıl bineceğim?”

***

Halife; “Doğru, güzel bir eğer takımı da versinler.”

***

Şair ısrarcı; “Efendimiz ata kim bakacak?”

***

Halife çaresiz; “Haklısın, bir de köle versinler.”

***
Şair arsız; “Ama Efendim ben atı nerede barındıracağım?”

***

Halife “Olan oldu, bir de ahır versinler.”

***

Şair; “Köleyi nerede yatırayım?”

***

Halife iyice bunalmış; “Tamam bir de ev versinler.”

***

Şair bastırıyor; “Bu kadar halkı ne ile doyuracağım?”

***

Halife panik içinde pazarlığı bitirmeye çalışıyor; “Bin altın da harçlık versinler.”

***

Şair bir ümit yükleniyor; “Efendim.”

***

Halife Mehdi'nin nefesi kesiliyor...

***

Telaşla şairin sözünü keserek; “Eğer masrafı idare etmeye bir kethüda, hesapları tutmaya bir katip istersen köpeği geri alırım ha!..”

***

Niye anlattık bu tarihi kıssayı...

***

“Bir dönem belediye başkanlığı yapayım vatandaş hizmet görsün, daha da başka bi şey istemem” diyerek bir kuru koltuk isteyenler, iki dönem geçmesine rağmen mabadlarını koltuğa zamklayıveriyorlar...

***

Hizmet mi? Hak getire...

***

Onlardan başka evrende bu işi gören çıkmaz edasında, dönem-dönem istiyorlar... Ver Allah’ım ver misali...

***

İnşallah, bu dönemde halifemiz efendimizin (!) nefesi kesilirde, alıverir koltuğu ellerinden... Onlarda bu sayede Gonya tabiri ile “Bir ile güne garışırlar”

***

Karşıya geçip yaptıkları eserleri (!) seyrederler...