Çok küçüktük...

***

Dedem, rahmetli olmuştu...

***

Biz de kiradan kurtulup, miras ile hissemize düşen, etrafında kocaman bağı olan, Çimenlik Caddesi üzerindeki dedemin evine yerleşmiştik...

***

“Cadde” üzerinde oturmanın inanılmaz bir fiyakası vardı...Ana cadde, ara sokaklara nazaran o yıllarda çok ama çok eğlenceydi...

***

Hele oturuduğunuz ev, bir iki sokak başıysa bilginin tam merkezindeydiniz...

***

Uykunuz tutmadığında ara sokağı seyretmekle, ana caddeyi seyretmek, radyo dinlemekle televiyon seyretmek kadar farklı şeylerdi...

***

Yol medeniyetti...

***

Herkes ARÇELİK  (pır-pır) önce ana caddeye inerdi...

***

Sonra ara sokaklara evlerine giderdi...Ya da tam tersi herkes çarşıya gitmek için ana caddeye çıkmak zorundaydı...

***

Böylece tüm mahallenin çetelesini tutabilirdiniz... Filelerin içinde ne var ? Kim hastalandı ? Kim nereye gidiyor nerden geliyor ? Sormanıza bile gerek yok, neredeyse çağırır anlatırlardı size...

***

Arçelik beklerken, herkes amacını bir farzmış gibi gördüğüne anlatırdı...

***

Mahallede, babalarından o gün kimin dayak yiyeceğini bile tahmin edebilirdim...

***

Yorgun argın “ŞEHİR”den gelen babaların yüz hali, yürüyüşleri, onlar daha dolmuştan inerken belli ederdi kendisini...

***

Askerden gelenleri ilk biz müjdelerdik... Ya da Almanya'ya gidenlere en son biz su dökerdik....

***

Kocaman bir telefonumuz vardı...

***

Mahallenin telefonları bize gelirdi... Muhaberat subayı gibi sağa sola koşuşturduğumu hatırlıyorum..

***

“Almanyalıların telefonu var”

***

“Hastaneden arıyorlar, refakatçi değişecek”

***

Kocaman eğlenceli bir panayır gibiydi o cadde... Alaaddin Tepesi'nden atılan Ramazan topunun dumanını görürdük...

***

“Caddeye çıkmak” diye bir deyim bile vardı... Zafere çıkmak gibi bi şeydi...

***

Geçen genç bir arkadaşım sordu... “Abi niye gazeteci oldun diye ?”

***

Sanırım o cadde üzerindeki evin, etrafındaki bu yoğun iletişim trafiği beni buralara itti...Benim gibi onlarca çocuğu da değiştirdi...

***

Şimdi aynı cadde üzerindeki çocuklara bakıyorum... Burunlarını bile göstermiyorlar...

***

Bilgisayarlarının başında herkesten ve herşeyden uzak, herkesin herşeyini kurcalıyorlar... Bizi eviren ve geliştiren cadde kültürünün yerinde şimdi egzos dumanı esiyor...

***

Çocuklarınızı sokağa çıkarın...

***

Kaldırımlara oturtun... Kaldırımda mahallede ki akranlarıyla çekirdek çitlemenin dayanılmaz zevkini tatdırın...

***

Sokakta oynayan çocuk iletişime açıktır... Sokaklara bir bakın, iletişime kapalı sosyopat bir nesil dolaşıyor...

***

Caddeye çıkın... Nefes alın lütfen...