Sohbet meclisi kurulur. Dedikodu kazanları kaynar. Sonuç olarak meyve veren ağaç taşlanır. Sözüm size!

Yine diyorum. Bütün suçları işleyebilirsiniz, bağışlayan Rabbim'dir. Fakat kul hakkı yemeyin!!!

Başarısızlığınızın altında yatan sebep; asıl sorumluluğunuzu unutup, ona buna sallamak. Vatandaş olarak; siyasi, sosyal, kültürel, dini bütün konularda uzmanlaşmışız. Ama ne hikmetse geleceğe yönelik slogandan öteye geçemiyoruz!

İnsanlar, ne kadar da tahammülsüz olmuş! İdeolojik ve saplantılı düşüncelerinin ardından gittiği için, kendi gibi düşünmeyen bütün insanları, azılı düşmanı gibi görmeye başlamış!

Beynini, o kadar gereksiz şeylere yormuş ki; usülünce tartışmaya kapatmış, tek doğruyu; kendi doğrusu gibi görmeye başlamış.

Dünyanın merkezine kendini ve ideolojisini koymuş, herkesin bu çerçevede düşünmesini amaçlamış. Yok öyle bir dünya!!!

Kendiniz yazıp, kendiniz oynuyorsunuz. Kurduğunuz yalanlara, bir süre sonra artık siz de inanmaya başlıyorsunuz. Öğrenilmiş çaresizliğinizi bir kenara bırakın.

Herşey gelip geçici. Önemli olan dostluğumuz. Haa siz dostluk kelimesinin derin anlamını bilmiyorsanız o farklı.

Arkadan laf söylemek çok kolay. Önemli olan bunu yüz yüzeyken söyleyebilmek. Aciz olduğunuzu, gerçekleri göremediğinizi ve içinizde tereddütlerin olduğunu da biliyorum.

İşinizi yapın. Ona buna sataşmayı bırakın. Biz öyle yapıyoruz. Yolumuza ve işimize bakıyoruz. Başkası ile uğraşacak vaktimiz yok. Ümmeti ve geleceğini düşünüyoruz.

Hak ile batıl mücadelesini lafta değil, elimizden geldiğince icraatlerimizle gösteriyoruz. Sözüm sana. Bir daha da arkadan konuşma! Kul hakkı yeme!