Hakikat âlemine yürüyüşte en ön safları tutanlardır onlar.

Özünde Allah davası, gözünde ondan süzülüp gelen inci ve mercanlar…

Bu bir mutluluktur. Mutlulukların en güzeli!

Seni seven Rabbi’nin çağrısı!

Sana olan müştâkına seni davet buyuruşu:

“–Koşuşun!..”

Bir hasreti bin hasret yapacak şekilde O’nun çağrısına kulak vermen, senin davalarının en büyüğüdür. Zira seni seven, seni yaratan Rabbindir.

Sen O’nun sevdasıyla yanmaz mısın?

Sen O’nun sevdasıyla ağlamaz mısın?

Sen O’nun sevdasıyla çağlamaz mısın?

Sen O’nun sevdasıyla yüreğin dağlamaz mısın?

Genç insan!

Bil ki bu yolculuk en mukaddes yolculuktur. Seni sevip de yaratan, nîmetleriyle donatan Rabbine yolculuktur.

Gözüne görme nurunu O verdi.

Kulağına işitme gücünü O verdi.

Eline ve ayağına tutma ve yürüme imkânını O bahşetti.

Böbrekler verdi, ciğerler lûtfetti, damarlar ve onun içinde hareket eden kan…

Ah insan!

Görmez misin bu manâyı?

Düşünmez misin bu hakikati?

Koşuşturmaz mısın bu sonsuzluğa!

Bakışındaki sırrın bu mâna, bu öz, bu dava olmadıkça, neyi ifade edecek yaratılman? Oysaki O;

“Ben cinleri ve insanları, ancak bana kulluk etsinler diye yarattım.” (51 Zâriyat 56) buyurmuştu.

Rabbin ve Sen!

Arandaki bağa bak!

Kâinat ise senin için yaratıldı:

“O (Allah) ki; yeryüzündeki şeylerin hepsini sizin için yarattı.” (2 Bakara 29)

Ama hiçbir şey boşuna yaratılmadı:

“Sizi sadece boş yere yarattığımızı ve sizin hakikaten huzurumuza geri getirilmeyeceğinizi mi sandınız?” (23 Mü’minûn 115)

Ey insan!

Gelip de gidiyorsun öyle mi?

Bu kadar mı hepsi?

Bitecek mi insanlık!

Bu kadar mı “insan” davası?

O zaman ne anlamı var; ha insan olmuşsun ha başka bir varlık!

Niçin böyle buyurdu Hâlık:

“Biz insanı en güzel biçimde yarattık.” (95 Tîn 4)

Güzel yaratılan insan!