Hatıralar canlanıyor yazı serisi

İnancınızın hizmetini yapabilmek için elbette ki belli özelliklere sahip olmanız gerekir. Herhalde bu özelliklerin başında inanmak, inandığını yaşamak, ihlâslı (yaptığı işi Allah için yapmak) ve girişken olmak gibi hususlar gelir. Bir insana bir görev verileceğinde asgari bu ölçüler aranır. Tabii bu ölçüler arasında sadakati de unutmamak lazımdır.

Bu ölçüler, bir insanda zaman içinde ve yaptığı görevler boyunca belli olur. Boyu posu yerinde, güya eli kalem tutan birçok insan vardır ki kendilerinden başkasını beğenmezler ve oturdukları “sırça saraylarından…” her kese yol göstermeye çalışırlar. İş ve eylem içerisinde bulunmanın ne olduğunu bilmeyen bu tiplerle hiçbir yere gidilemez.

Eğer bir hareket yeni başlıyorsa ve insanlar bir takım zorluklar karşısında denenmemişse bu ortamda her zaman o işe uygun insan bulunamaz. Çünkü uygun zannedilen insan bir de bakmışsınız ki görev yerini şu veya bu mülahazalarla terk etmiş almış başını gitmiştir. Ve yapmasını istediğiniz iş de onun bıraktığı yerde kalmıştır.

MİLLİ GÖRÜŞ’ÜN AVDETİ

Milli Görüş, yani milletimizin bin yıllık görüşünün zamanımıza kadar gelmiş, tarihi süreçte her zaman ve her sahada denenmiştir. Uygulandığı dönemlerde sadece bu görüşe inananlara değil onun idaresi altında yaşayan bütün yabancılar da saadet bulmuştur.

Ancak “Tanzimat Fermanı”ndan bu yana, Batının üstünlüğünü savunan ve onların görüşü olan Batılı görüşleri, milletimize baskı ve zorla dayatmaya çalışan bir devir yaşanmıştır. Bu görüşün yanlılarının iktidarda kaldıkları süre içerisinde milletimizi de Batıya benzetebilmenin çarelerini aramışlar, zehirli elmanın üzerine sürülen çikolata tabakasını milletimize yalatmaya çalışmışlardır.

Fakat milletimizin ekseriyeti (çoğunluğu) bu aldatmacalara kanmamış, feraset gözüyle baktığı olaylarda, bu görüş sahiplerine bekledikleri desteği vermemiştir. Bu görüşün adamları her zaman halktan kopuk çalışmışlar, ne yapsalar da kendilerini halka kabul ettirememişlerdir.

Ancak fert ve toplum hayatına1969 giren ve zamanımıza kadar devam eden (44 yıllık) “Milli Görüş” adında ki milletimizin görüşü, siyasi platforma girmiş, sonuncusu hükümette Başbakanlık olmak üzere 4 kere iktidara ortak olmuş ve ülke idaresinde söz sahipliği yapmıştır.

Ve şimdi sizi 1968 yılına götürmek istiyorum.

Mühendislik tahsili (öğrenimi) için Ankara’ya giden bir genç orada Milli Görüş’ün lideriyle karşılaşır ve onunla Hoca öğrenci ilişkileri içine girer. Henüz Milli Görüş siyasi ortama çıkmamıştır ama yer yer bu görüşün tezahürleri görülmektedir. Bunlardan biri de ilim sahasıdır yani üniversitelerdir.

İşte Ankara Yükseliş Mühendislik ve Mimarlık Yüksek Okulu bu çalışmaların karargâhı gibi olmuştur. Her ne kadar okulu sahibi devrin Başbakanı Süleyman Demirel’in kardeşi Hacı Ali Demirel’e ise de, okuldaki hocalar ve bilhassa Profesör Doktor Necmettin Erbakan’ın bu okulda hoca olarak bulunması okulun bu özelliğe kavuşmasını sağlamıştır.

Bu günün önde gelen siyasileri, o zamanlar hocalık yapmaktaydılar. Bunlardan bazıları şunlardır. Recai Kutan (İnş.Y.Müh.), Ertan Yülek (Mak.Y.Müh.), merhum Reşat Aksoy (Mak.Y.Müh.), Kahraman Emmioğlu (Mak.Y.Müh.), Cevat Ayhan (Mak.Y.Müh), Temel Karamollaoğlu (Mak.Y.Müh) ve daha niceleri… O günün öğrencileri ise bu günün sosyal ve siyasal alanda çalışmalar yapan makineci, inşaatcı, mimar mühendisleri yani bizim kuşağın gençleri…

Milli Görüşün halkımıza ulaşmasında büyük görev yapan bu kadronun yaptığı bu sosyal ve siyasal harekete, “Mühendisler hareketi” denmesinin bir sebebi bu olsa gerekir.

BİR OLAY VE TANIŞMA

Bir dini bayram tatilinde memleketim olan Konya’ya gitmiştim. Bazı arkadaşlarım, bazı partililerle bayramlaşma yapmak istediler. Biz de fikri uygun bulduk ve o gün adına sağ denilen AP Adalet Partisi, CKMP Cumhuriyetçi Köylü Millet Partisi’ni (sonra adı MHP olarak değiştirildi) ziyaret ettik.

CKMP’deki bayramlaşma esnasında orada hazır bulunanlardan birisi; “Arkadaşlar. Profesör Erbakan diye biri, yeni bir parti kuracakmış. Kim bu adam ve onun partisi bizi böler mi?” diye ortaya bir soru attı ve tabii benim de dikkatimi çekti.

Bir gün okuldan Prof. Erbakan hocamla birlikte yürüyerek çıktık. Yolda kendisine Konya’da karşılaştığım bu olayı anlattım ve “Hocam bir parti kurma ihtimaliniz mi var?” diye sordum.

Hocamız hiç cevap vermeden bir müddet yürüdük. Hocamız derin düşünceye dalınca kendisine; “Hocam, sorum sizi müşkül durumda bırakacaksa onu geri alıyorum” dedim.

Benim bir de bunu söylemem üzerine hocamız mutlaka bir şeyler söylemesi gerektiğini düşünerek, “Kurulsa iyi olur, demişimdir” dedi.

İLK GÖREV VE YETİŞTİRİLME

Erbakan Hoca, kendisine anlattığım bu olayla beni tespit etmiş olduğunu ertesi günü Nazım Karaman’ı çağırarak “Bana Nevzat Laleli’yi bul” dediğinden anladım.

Ben haberi alınca hemen yanına gittim. Bana hitaben, “Nevzat seni yetiştireceğiz. İstanbul’da münteşir (çıkan) Bizim Anadolu Gazetesi’nin Ankara bürosunda sana büro hizmetleri ve muhabirlik görevi verilecek. Orada da yatar kalkarsın” dedi ve beni gazetenin sahibi Mehmet Emin Alpkan ile görüşmeye gönderdi.

Bu görevlendirmede; gazete, televizyon, dergiler ile şimdilerde İnternetin, bir davanın halka tanıtılmasında en önemli organlar olduğu işaret ediliyordu. Bu milleti Batıya uşak yapabilmek için medyayı (gazete, TV’ler) yolları seçilmişti, şimdi Milli Görüşün yeniden avdeti (dönüşü) de yine gazetelerle yani medya ile olacağının işareti yatıyordu.

Bu gün “Ben Milli Görüşçüyüm” diyen insanların medya konusunda yeteri hassasiyetleri yokken, Hocamızın ta 1968 yılında gösterdiği hassasiyete bakınız ki bir elemanını yetiştirebilmek için onun gazetecilik tecrübeleri kazanması gerektiğini biliyor ve onu bu sahaya yönlendiriyordu.

Bu çalışmaların sonunda Türkiye’de 50 yıldır oynanan ve adına “sağ ile sol” denen “Horoz dövüşü” oyunu sona erdiriliyor ve “Milli Görüş Güneşi” yeniden ortaya çıkarak “Durun bakalım bu sahada bir de milletinde kendisi var” diyordu.