Müslüman, kardeşinin zahiren bir yanlışını gördüğü zaman, ona gizlice, tenha bir yerde nasihat etmeliyiz. Şeytana kanıp da onun arkasından kusurlarını sayıp dökerek gıybetini yapmamalıyız.

Kusur işleyen kardeşine nasihat ederken, sakın onun bu kötü halinden haberdar olduğundan dolayı sevinmemeli; aksine üzülerek nasihat etmeliyiz.

Nasihat dostane olmalıdır. Aksi takdirde o seni gözünde büyütür, sen ise onu gözünde küçültmüş olursun. Vaazınla ona karşı böbürlenirsin. Bu da büyük bir hatadır.

Kusur işleyen din kardeşini uyarırken, kendin yanlışı yaptığında nasıl üzüntü duyuyorsan, aynı şekilde üzüntü duyarak onu günahtan kurtarma gayesi taşımalıyız. Senin nasihatine ihtiyaç kalmadan o yanlışı terketmesine çok daha fazla sevinmeliyiz.

Böyle yaparsak hem nasihat etmek hem mümin kardeşinin derdine üzülmek ve hem de ona dini konusunda yardım etmek sevabını birlikte alabiliriz.

Dost acı olan şeyi, dostuna acıtmadan söyleyenmiş.

Rabbim karşımıza kırmaktan, incitmekten haya eden dostlar çıkarsın.

Gününüz bereketli olsun.