Hatıralar canlanıyor yazı serisi (1)

Kırk yılı aşkın bir zamandır gençlikle ilgilenmiş bir kardeşiniz olarak her yerde ve her zaman “Milli gençlik geliyor” diye tempo tutmamızın bize verdiği bir alışkanlıkla çocuklarımızın yetiştirilmesinde de aynı sloganı söylüyoruz. “Milli çocuk geliyor” diye…

Milli çocuk geliyor kelimelerinin kulaklarımızı tırmaladığını biliyorum. Çünkü gerçekten çok yeni kelime terkibidir, bu. Ama kırk sene önce Milli Gençlik derken de aynı şekilde kelimeler kulaklarımızı tırmalıyordu. Zamanla söylene söylene kelimelere aşina (tanıdık) olduk, şimdi artık bize hiç de yabancı gelmemektedir.

Milli demek, milletimize ait değerler demektir. Bunun karşısında ise maalesef Batıdan gelen değerlerin (değersizliklerin) çocuklarımıza, televizyon filmleri, bilgisayar oyunları, okul kitapları kanalıyla verilmesi ve onların da bencil (kendinden başka kimseyi düşünmeyen) ve materyalist (maddeci ve çıkarcı) çocuklar olarak yetişmeleri yer almaktadır.

Çocuk zaten yaratılışı itibariyle bencildir. O ister ki annesi ve babası sadece kendisini olsun, onları kardeşlerinden bile kıskanır. Kendisine bir elbise, bir ayakkabı veya bir oyuncak alındığında onu herkesten saklar, sadece kendisi kullanır. Bu veya benzeri eşyalarını hele bir başkası alsın, hemen onun elinden almaya kalkışır.

İşte çocukta var olan ve daha sonra ona aşılanan bu bencillik duygusunu ortadan kaldırarak, elindekini kardeşleri ve arkadaşları ile paylaşabilme noktasına getirebilmek için çocuk üzerinde usanmadan çalışmak gerekmektedir.

Çünkü milli benliğimiz; akrabalar, komşular, arkadaşlar ve misafirler gibi bize göre değişik pozisyonlarda ki insanlarla elimizdeki paylaşmamamız gerektiğini bize emreder. Menfaatçi (çıkarcı) batı toplumu ise her şeyin en iyisinin sadece kendisinin olmasını ister.

İşte size taban tabana bir birine zıt iki toplum yapısı…

Siz olsanız bu toplum yapısından hangisinde yaşamak istesiniz? Veya hangi toplumda yaşamak sizi daha mutlu eder? Elbette ki elindeki imkânları birbirleri ile paylaşan toplumlarda sevgi olur, dayanışma olur, kardeşlik olur. Batılı toplumlarda ise kin olur, kıskançlık olur, kuvvetlinin zayıfı ezmesi ve sömürmesi olur.

“Ağaç yaşken eğilir” diyen atalarımız, eğer mutlu bir toplum yapısını sağlamamız gerekiyorsa önce çocuklarımızdan başlamamız gerektiğini bize işaret etmektedirler.

Nasıl olacak, çocuklarımıza nasıl bir terbiye ve nasıl bir eğitim vereceğiz ki onlar kıskanç ve bencil olmasınlar da diğerkâm (başkalarını da düşünen) insanlar olarak yetişsinler?

İşte ana – babalara düşen görev ile milli eğitime düşen görev budur. Tabii bu görev toplumu yoğuran medya kuruluşlarına (tv, gazete ve internet) da düşmektedir.

ÇOCUKLARA ÇALIŞMALAR

Milli gençlik Vakfı Genel Başkanlığını yürüttüğüm 1990’lı yıllar. Vakıf olarak geniş bir gençlik çalışma programı yürütüyorduk ama gençliğin hemen önünde bulunan çocuklar için bir çalışma henüz yapamıyorduk.

Biz çocuklara öyle bir çalışma programlamalıydık ki bu çalışma çocuğun yapısına uygun, oyun şeklinde, eğlence şeklinde olsun ama bir taraftan da çocuğumuzun milli ve manevi değerlerimizle tanışmasını sağlasın.

Bir gün elime “Gazavat-ı Hayreddin Paşa” adında bir kitap geçti. Hayreddin Paşa deniz savaşlarından galip olarak Trablusgarp’a (Libya) döndüğünde büyük şenlikler yapılır, başta fakirler olmak üzere yemekler verilir, pehlivanlar (güreşçi) güreşirler, davullar, zurnalar çalar… Böylece zafer kutlanırmış.

Bu arada kent merkezlerinden ve köylerden toplanan yüzlerce erkek çocuğu bir merasimle (şölen) sünnet ettirilirlermiş. Biz de illerde ilçelerde, büyük kasaba ve köylerde şubelerimiz bulunmaktaydı. Bizler de küçük çocuklarımızı merasimlerle sünnet ettirebilirdik.

Konuyu biraz etüt, yönetim kurulu üyesi arkadaşlarımızla istişare ettikten sonra her ay Ankara’da muntazam yaptığımız Şube ve Bölge Başkanları toplantısında arkadaşlarımıza aktardık. Daha sonraları bu çalışmamız o kadar büyük sesler getirdi ki biz bile bu kadar geniş bir yankı yapabileceği doğrusu düşünememiştik.