Ey Cânân arayan Cân!

Farkında mısın bunun?

Ey Cân!

Cânân’ın gönlünde olduğunu biliyor musun?

Yoksa bunun gafletinde misin?

Bil ki gafletinde olan niceleri,

Cân’ı verirken anladılar bunu…

Ama çoktan iş işten geçmişti.

Ey Cân!

Ne zaman canlanacaksın?

Yoksa cansız mı kalacaksın?

Nereye bu gidişat?

Dönüp bakıyor musun ardına?

Neler bırakıyorsun ardında?

Pişman olmayasın bir gün?

Ki o gün,

“Kimsenin kimseye faydası olmayan gün…”

Ey Cân!

Nedir bu halin?

Nereye gidiyorsun, biliyor musun?

Geri dönüşü var mı oranın?

Yazık ediyorsun kendine!

Dön artık Rabbine!

Kul ol O’na!

Canındaki Cânân’ı bul artık…

Hemhâl ol O’nunla…

Dök gözyaşlarını…

Durma, sular misâli çağla!

Gece gündüz ağla!

Çünkü bir daha bulamayacaksın bu fırsatı.

Ey Cân!

Yüreğini bir yokla!

Pislikleri ayıkla!

Durma, Rabbini sayıkla!

Sakın sona bırakma!

Yoksa O da bırakır seni.

Atar derinliklere…

Ey Cân!

Pek de cansız kalmışsın!

Yazık sana!

Zira gerçek Cânı unutmuşsun…

Hadi durma!

O’na dön!

Yan, yakıl!

“Rabbim! Diyerek,

Kapan secdeye…

Çünkü seni yaratan O…

Sana can veren O…

Seni insan kılan O…

Yoksa sen,

Bir ücret mi ödedin?

Ey Cân!

Karar verdin mi?

Haydi öyleyse,

Rabbine koş!

Sakın durma!

“Sana geldim Allah’ım” de!

De ki yüreğin açılsın!

Gönlüne rahmet saçılsın!

Ebedî cennet,

Mekânın olsun!

03.07.2014

Muzaffer Dereli