Tam 10 sene olmuş sen aramızdan ayrılalı…

Takvim 4 Nisan olduğunda içimiz hüzünle dolar…

Belki sevdiği bir abisini kaybettiği için…

Yahut gurur duyduğu bir teknik direktörü kaybettiği için

Ya da dostunu, kardeşini kaybettiği için…

Sen bizde böyle yer ettin Tevfik Lav hocam…

Şehirde adın geçtiğinde herkes derinlere dalar…

Geçmişe döner, bize bıraktığın o güzel anıları hatırlar…

Özden, Cenk, Ogün, Zafer Biryol, Altan ve niceleri…

Ben bu takımla ilk 8’e gireceğim demiştin…

4 Nisan 2004 günü hedefine ulaşmıştın…

Takım 2-1 galip gelmişti Rizespor karşısında…

Ve sen bu mutlulukla Manisa yollarına düşmüştün…

1 gün bile olsa oğluna sarılarak uyumaktı amacın…

Oğlun Can uyandığında seni görecekti karşısında…

Haftalardır görmediğin eşin Vecihe Hanım’ı görecektin…

Aile özlemi seni yorgun şekilde çıkarmıştı yollara…

Ama sen evine varamadan vefat ettin…

O elim kaza seni bizlerden ayırdı…

Oğlun Can 4 yaşındaydı…

Şimdi ise 14 yaşında ve daha farkında olayların…

Genç bir erkek ve babasıyla gurur duyuyor…

Gözün arkada kalmasın hocam…

Konya’da da bayrağını devam ettiren birileri var…

Gururla Tevfik Lav Tesislerinde çalışan can dostun Mesut Bakkal var…

Hani o Konyalıların bile Tatlıcak Tesisi diye söylediği yer…

Diğer can yoldaşın ise ülkenin üç büyük kulübünün birinde…

Ersun Yanal, Fenerbahçe ile şampiyonluğa koşuyor…

3 kişi olarak çıktıkları bu yolda sen yoksun hocam…

Ama bu güzel insanlar senin yerine de çalışıyor…

Adını dile getirmekten çekinmiyor…

Ve şehir seni halen güzel anıyor…

Mekanın cennet olsun hocam...