Seferler durmuş, uçuşlar iptal. İnsanlar evlerinde kalmak zorunda ve tedirgin. En iyi ekonomistler bile ekonomiyi analiz etmede zorlanıyor. Bilim kurulları hastalığın seyri noktasında tahmin yürütemiyor. Televizyon kanalları dışında haber veren yok. Sosyal medyada paylaşımların tamamı bu haberler üzerine. Dışarıda bir şekilde çalışmak mecburiyetinde olanlar tedirgin. Bu yaşantı kesitlerini çoğaltmak mümkün.

Yapılması gerekenler uzmanlar ve devlet erkanı tarafından aktarılıyor: hijyene dikkat etme, zorunlu olmadıkça dışarı çıkmama ve kalabalık ortamlardan uzak durma, panik ve kaosu artırabilecek gerçekliği teyit edilmemiş paylaşımlar yapmama.

Kabullenmek ve kabul ile farkındalığın artırılması şu an bireylerin yapması gerekenler listesinde ilk sırada. Aslında çok hızlı geçen zamanın yavaşlaması noktasında evde kalmak, bir yerlere yetişmemek ve ne olup bittiği noktasında düşünmek için iyi bir fırsat. Alışkanlıklarımızı, düşüncelerimizi, yaşam biçimimize göz atabilmek için bir fırsata benziyor. Kendimiz başta olmak üzere hayatlarımıza net bir çözünürlük ile bakabilmek için bir fırsat.

Çok sevdiğimiz arabamızın, oturduğumuz evin, işimizin ve içinde bulunduğumuz çevrenin anlamını sorguladığımız bir zaman. Belki de bu projeksiyon ile hayatımıza baktığımızda devamlı değişmesi gerektiği için yenilikler eklemek zorunda olduğumuz hayat, bir şeylerin yolunda gitmesi için yeni şeyler eklemek yerine sadelikten yana kullanılan tercih hakkının mutluluk getireceği gözümüze çarpacak.

Gün içerisinde ebeveynleri tarafından gerçek anlamda dinlenilme fırsatı bulamayan çocukların daha uzun süreli dinlenmesi için bir fırsat oluşturulabilir. Pahalı spor merkezlerinin dışında kısa ve masrafsız yürüyüşler için bir yaşam stili getirebilir. Alışveriş merkezlerinin dışında da sosyal ortamlara parklara yeşil alanlara ihtiyacımız olduğu yöneticiler tarafından fark edilmesi için bir fırsat olabilir. Bunları çoğaltabilmek mümkün ve insan olabilmek için ihtiyaç duyduğumuz konular Belki şu an hepimiz çok kaygılıyız tedirginiz kafamız karışık ve şaşkınız. Krizlerden çıkmak iki taraflı bir mücadele gerektirir. Birincisi çevresel unsurlar ile olan değişimler ve yaklaşımlar. Devletin, kurumların ve toplumun sergilemesi gerekenler. İkincisi ise kişisel yaklaşımlar. Kişisel yaklaşım derken farkındalığın arttığı, sorumluluk bilincinin olduğu ve şu an ne yapabileceğimize odaklandığımız bir yaklaşımdan bahsediyorum. Ebeveynlik rollerine tekrardan göz attığımız, bireyleşme ve ayrışmayı sağladığımız, toplumsal anlamda rollerimize göz attığımız, değer yargılarımızı hatırladığımız bir süreç. Bu yapıları artırmak mümkün ve konuşulmaya paylaşılmaya ve tartışılmaya muhtaç.