Çocuklar, ergenliğe, gençliğe adım attıklarında, kendilerinin farkına varmaya, yaşamı, varoluşunu velhasılı kelam her şeyi sorgulamaya başlıyorlar. Bu sorgulamalardan ebeveynlerde nasibini alıyor. Çocukken verdiklerinizi, vermediklerinizi, yaptıklarınızı, yapmadıklarınızı bir gün karşınıza geçip, bunların hesabını sorabiliyorlar. Veya yıllarca içlerine atıp, orada bu sancıyı yaşayabiliyorlar. Diğer jenerasyonlara nazaran, yeni jenerasyon dediğimiz gençler, bizlere göre daha rahat cesaret bulup geçmişin hesabını sorabiliyor. Bunun sebebi acılarının büyüklüğü mü, özgüvenleri mi, arkadaş çevrelerinden aldıkları cesaret mi, bilgiye daha kolay ulaşıyor olmaları mı tam bilememekle beraber hepsinden biraz olabilir. 

Çocuğunuz tarafından sorgulanmaya, geçmişin hesabını vermeye, yüzleşmeye hazır mısınız? 

Neden yeterli ilgi, algaka, sevgi göstermediğinizi,

Neden onu ihmal ettiğinizi,

Neden ona güven vermediğinizi, değer vermediğinizi,

Neden ihtiyaçlarını karşılamadığınızı,

Neden kardeşiyle arasında adil davranmadığınızı,

Neden ona devamlı, kızıp bağırdığınızı,

Neden kararlarına saygı duymadığınızı,

Neden baskı ve şiddet uyguladığınızı,

Neden tehdit, kıyaslama yaptığınızı,

Neden hor görüp, alaycı bir yaklaşım sergilediğinizi,

Neden doğru rol model olmadığınızı,

Neden kötü alışkanlıklarınızı onun yanında yaptığınızı,

Neden kararlarına saygı duymadığınızı,

Neden başarılarını desteklemediğinizi,

Neden koruyup, kollamadığınızı,

Neden aile bütünlüğünü, huzurunu sağlamadığınızı,

Neden eşinize kötü davrandığınızı, 

Neden kişisel ve ailevi problemleri çözmek için mücadele etmediğinizi,

Neden mutsuzluğunuzu, huzursuzluğunuzu, korkularınızı, kaygılarınızı, endişelerinizi ona aktardığınızı, vb... onlarca soruyla karşı karşıya kalabilirsiniz. 

Peki o gün gelmeden bugün eğer farkında olmadan, istemeden yapmış olduğunuz ne varsa düzeltmek daha akıllıca olmaz mı? Acaba çocuk yetiştirirken nerede hata yapıyorum, yanlışlarım, doğrularım neler diye gözden geçiriyor muyuz? Anne ve babamızın bizi yetiştirdiği modelin doğru olup olmadığını sorguluyor muyuz? Yanlışsa bu modelin alternatifinin ne olduğunu araştırıyor muyuz? Anne ve babam gibi çocuklarımı yetiştirmeyeceğim derken, ifrat veya tefrite kaçıp daha kötü sonuçları olacak şekilde mi yetiştiriyorum?

Yarın çocuğumuzun karşısında mahcup olmamak, anlatamayacağımız, ifade edemeyeceğimiz, kem küm edeceğimiz durumlar olduğunda vicdanımıza ne diyeceğiz? Kendimizi suçlayacak mıyız, affedebilecek miyiz? Kendi iç dünyamızda hesaplaşmamızı yaparken, yüzünüze söylenenlerin altında ezilirken, çocuğunuzdan özür dileyebilecek miyiz? Pişmanlığımızı ifade edebilecek miyiz? Her şeyden önemlisi çocuğumuz bizi affedip, geçmişiyle yüzleşip, geleceğe emin adımlarla yürüyebilecek mi?

Yoksa bize olan kızgınlığı nedeniyle, bastıramadığı öfkesi nedeniyle yanlışı yanlışla mı temizleyecek? Bizi üzmek için nerede yanlış varsa onları mı yapacak? Sizin karşınıza geçip deist, ateist mi oldum diyecek? Ya da benim cinsel kimliğim bu değil mi diyecek? Sırf bize inat olsun diye, sigara, içki, uyuşturucuya mı başlayacak? Bizden dolayı, neyin bedelini ödeyecek?

Yazacaklarım sadece sizlere değil aynı zamanda kendime de bir iç muhasebe yazısıdır. Bu muhasebeyi yapmazsak, neslimiz, nesillerimiz hebâ olabilir. Yaşadıklarımızı önce kendimizle, sonra ailemizle eğer çözümleyemiyorsak sonra bir uzmanla çözmenin gayretinde olmalıyız.