Acısı ve tatlısı ile bir ömür...

Meram’ın Karadiğin Köyü’nde objektiflerimize takıldı bu görüntü. Kaldırım kenarına oturmuş, bir asra yakın zamandır kendini taşıyan yaşlı bedenini dinlendiriyordu. Yaşını sorduğumuzda, ‘Ne bilim hay guzum. Ama baya var’ diyebildi sadece. Biraz sohbet edince de bir iki kelime dökülüverdi dudaklarından. ‘Yorgunum’ dedi. ‘Yoruldum’ artık.‘Bir de hastayım şehre bir inen olsa ilaç aldıracağım kendime’ Ne çoluk çocuğundan bahsedebildi ne hısım akrabalarından. Anlatmadı hiçbir derdini.

Kınalı saçları, nasır tutan parmakları, uzaklara bakan gözleri ile çok şeyler anlatıyordu bizlere. ‘Bana bakın, kendinizi görürsünüz’ diyordu. ‘Güvenmeyin gençliğinize bir gün elbet benim gibi olacaksınız’ diyordu. ‘Kırmayın kimsenin kalbini. Bakın ben geldim gidiyorum değer mi insanları kırmaya’ diyordu. Belli ki yılların verdiği eziklik, yılların verdiği yorgunluk gözlerine, yüzüne alnındaki kırışıklıklara yansımıştı. Hiç bahsetmedi ama belli ki o çok çile çekmiş, çok üzülmüş ve çok kırılmıştı. 
ALİ SAİT ÖGE