Ramazan kardeşlik Ruhunu pekiştirmektir

Gazetemizin Ramazan Söyleşilerine konuk olan Eğitimci –Yazar Süleyman Küçük, 70 yıllarda Konya’da yaşanan ramazanları kendi yaşadığı tecrübelerini ilgili önemli açıklamalarda bulundu. Eğitimci Yazar Süleyman Küçük, “Çocukluk dönemimizin Ramazanları teknenin kulağından tuttuğumuz Ramazan oruçları, anne ve babalarımızın elimizden tutup götürdükleri teravih namazları ile yarı uykulu yarı uyanık oturduğumuz sahur sofraları demektir” dedi.

**Öncelikle sizi kısaca tanıyabilir miyiz?

Hz. Pir Mevlana (ks)nın dergâhının hemen arkasındaki Celal Sokakta ailenin en küçük çocuğu olarak dünyaya gelmişim. İlkokuldan sonra Konya İmam hatip Okulunda daha sonra ise Hacettepe Üniversitesinde öğrenim gördüm.1977 yılında Ankara da başladığım memuriyeti 1980 den itibaren Konya Büyükşehir ve Meram Belediyelerinde devam ettirerek 2006 senesinde emekli olduk.Halen Konya da ikamete devam ediyoruz.

RAMAZAN HUZURDUR

**Konya’da eski ramazanlar nasıl karşılanırdı ne gibi hazırlıklar yapılırdı?

Eski ramazanlar sözü özellikle 50 yaşın üzerindekiler için tam anlamı ile burun direğinin sızlaması anlamındadır. Bizim için de öyle oluyor. Bizim açımızdan eski ramazanları çocukluk çağı, ilk gençlik çağı ve öğrencilik yılları olarak 3 e ayırmak gerekiyor. Çocukluk dönemimizin Ramazanları teknenin kulağından tuttuğumuz Ramazan oruçları ve anne ve babalarımızın elimizden tutup götürdükleri teravih namazları ile yarı uykulu yarı uyanık oturduğumuz sahur sofraları demektir. Bir de bir sokak öteden komşu olmamız, babalarımızın ve ağabeylerimizin hocası olması hasebiyle camimizde, sokağımızda ve evimizde gördüğümüz Konya’mızın Hacı Veyis Hocası olarak bilinen Merhum Mustafa Kurucu (Rha) i tanımak bilmek demektir. Sabah akşam günün hemen her saatinde evinden imamlık yaptığı Aslanlı Kışla Caddesindeki Camiine gidip gelirken geçtiği sokağımızın başında görülür görülmez “Hacı Veyis Hoca geliyor”  komutuyla oyunlarımızı bırakıp üstümüz başımızı silkeleyip gelip bize selam vermesini veya verdiğimiz selamımızı almasını beklediğimiz günler akla geliyor. Hele bir de yağlığının arasından bir şeyler çıkarıp verdiği ya da elini öpmemize izin verdiği veya hele bir de “Hafız olun, âlim olun, fazıl olun” duasıyla başımızı okşayarak duasını aldık mı anne babalarımız sevinçle anlattığımız o gün bizim günümüz olurdu. Çocukluktan çıkma dönemlerimizde Mevlana Dergâhına yakın olmamız hasebiyle Ramazan Günlerinde Alâeddin Tepesinde bekleyen görevliye iftar zamanının geldiğini ve ramazan topunu atması için Dergâhın kuzey kısmındaki evlerin terasından atılan havai fişeği seyretmenin doyumsuzluğu vardır. Ve elbette bu arada Selimiye Camiinin müezzinleri Merhum Hacı Veyis Zade Mustafa Hocamızın(Rha) damadı Süleyman Amcamız ve en küçük oğlu Veyis Abimizin iftar zamanını Selimiye Camii minaresinin küçük kapısında bekleyişlerini seyrederek “Ha topum ha, Güm deyiver” seslenişleri akla gelir.

RAMAZAN AYI MÜSLÜMANLARIN KARDEŞLİĞİNİ PEKİŞTİRİRDİ

**1970 yıllarda dönemin konjektürel şartlarında Müslüman gençler (Akıncılar) olarak ne tür faaliyetler yapardınız?

İmam Hatip Okulu talebelerinden olmak sebebiyle gençlik yıllarımızın ilk zamanlarında Ramazan günlerinde en önemli görevimiz Teravih ve Sabah Namazlarında Mahalle Camiinde Müezzinlik yapmaktı. Daha sonra başlayan Ankara günlerimiz ise malum terör belasının en üst seviyede olduğu günler olarak geçti.Cebeci semtindeki Türkiye’nin ilk Mili Gençlik Vakfı yurdunda başlayan öğrenim hayatı daha sonra malum terör örgütlerinden alınan Çorum ve İçel vakıf yurtlarında devam etti. 1975 sonlarında kurulan Akıncılar Derneğine kadar sadece MTTB vardı gidip gelebildiğimiz dernek olarak. Ankara günlerinde Ramazan mevsimi Müslüman gençliğin birbirleri ile daha bir dost ve kardeşliğini pekiştiren yurttaki iftar sofralarından başka zaman zaman evlerdeki iftarlarla devam ederken Milletimizin bu karanlık günlerinin sona ermesi için yapılan dernek vakıf ve parti bünyesindeki dışa dönük tebliğ vazifeleri ile devam ederken asla teröre ve sokak kavgalarına bulaşmadan kendi iç gelişimlerini de tamamlamaya çalıştıkları dönemlerdi.

**1970’li yıllar ile günümüzde yaşanan ramazanları kıyaslarsak neler söylemek istersiniz?

1970 li yıllardaki Ramazanlar ile şimdiki Ramazan günlerini kıyaslarsak belki söylenecek ilk söz insanların ferdi açıdan itikadi değerlerinin erozyona uğraması ve bunun sonunda da toplumsal açıdan birbirleri arasındaki dostluk, muhabbet ve saygıyı terk ederek dünyevileşmiş olmalarıdır.Bunu ibadetlerine karşı gösterdikleri lakaytlıktan ve birbirlerine karşı göstermiş oldukları mürailikten anlamak mümkündür.

İNSANLAR DAHA ÇOK DÜNYEVİLEŞTİ

**Eski döneminde yaşadığımız ramazan kültürümüz yeni nesle tam olarak aktarılabildi mi?

Müslümanların dünyevileşme ile birlikte sürüklendikleri seküler hayat tarzı nedeniyle Ramazan günlerine has olarak ana babalarından gördükleri kültür, gelenek ve görenekleri kendiler, yaşamadıkları için kendilerinden sonra gelen nesle de tam olarak aktarmaları maalesef mümkün olamamıştır.Ramazan kültürünü sahih Sünnete uygun olarak yaşamaya çalışanlarında toplumda yeterli karşılığı görmemiş olmaları bu gelenek ve göreneklerin her geçen gün kaybolmasına sebep olmaktadır.

**Son olarak nelere söylemek istersiniz?

Rabbimizden(ccc)İdrak etmekte olduğumuz Kutlu Ramazan Mevsiminin aziz milletimize, ailelerimize, memleketimize ve tüm İslam âlemine hayırlar, fetihler getirmesini ve özlediğimiz hayat tarzının hâkim olabilmesi için de Müslümanların uyanışına vesile olmasını niyaz ederiz.

SAİT ÇELİK