Gönlümün nazlı çiçeği, 

Senin sevgindir Rabbim!

***

Uzak diyarlardan gelir bazen kokun…

Ama hayır çok yakınımdasın!

Bana benden yakınsın!

Şah damarımdan daha da yakın…

Özlüyorum Seni;

Hem de öylesine ki!

Ufuklara bakarım bazen,

Görmek isterim Seni…

Çok özledim Rabbim Seni…

Adını yazmak isterim semalara…

Ama o da ne?

Adını okuyorum her mekânda!

Sen varsın ya yüce Rabbim!

Yokum ben…

Var eden Sensin…

Fani bir kul olarak…

Yokluğumu kavrıyorum!

Ağlıyorum…

Hüzün duyuyorum,

Senden ayrılığıma…

Neden ve niçinim diyorum!

Sensizliğin acısı geliyor yüreğime…

Âh güzel Rabbim!

 Sensin ezel ve ebed!

Seni arzularım hep…

Çilelerle dolu dünyamda,

Seni ararım hep…

“Yakînliğini”  kavramaya çalışırım…

Vardan yok olmak,

Yoktan var olmak…

Ve hiç anlayamamak…

Hep Seni duymak, 

Hep Seni duymak…

***

Bir hisle uyanırım, 

Yine Seni arzularım…

Gönlüm dilimi, 

Dilim gönlümü yoklar…

Karşıma gelir, 

Bütün varlar ve yoklar…

Sensizliğin acıları kavurur içimi,

Ama hayır, hep Sen varsın, 

Hep Sen…

Senden ayrı olmak;

Ne mümkün!

***

Secdeye varırken başlar,

Akar Seni seven yaşlar…

Ne olur ki onca başlar,

Aşk âlemine başlar…

Rabbim!

Duyar mısın hüznümü,

Alır mısın acımı,

Yakar mısın özümü,

Yapar mısın gönlümü?

Gönüller ancak;

 Seninle olmalı ki,

Yaratılışın sırrına varsın…

Kul Rabbine yanmalı ki,

Aşk âlemini kavrasın…

***

Bir sevdadır bu,

Ancak yaşayan anlar…

Sanma ki dünya rahat yurdu,

Ancak çilelerle dolu…

Özlem duymak sonra da,

Rabbi özlemek, O’nu istemek,

Ölümle vuslata ermek…

Budur Mevla arzusu,

İşte budur şeb-i arus…

***

Bazen satırlar böyle yazarmış,

Bazen de sadırlar nazla yanarmış,

Ufuklar böyle aydınlanır,

Yâre özlem duyarmış…

Özleminle doldum, 

Ne olur kavuştur Allah’ım!