İyilik, insanı yüceltir; dünyada da ahirette de saadetin kapısını aralar. Ancak bu yüce duygu, Allah’ın her kuluna nasip etmediği özel bir nimettir. Kimi insanlar iyiliğe meyilli doğar, kimileri ise nefislerine yenik düşerek bu nimetten mahrum kalır. Oysa iyilik, hem bireyin ruhunu temizler hem de toplumları ihya eder.

Kur'an-ı Kerim’de Yüce Allah Maide Süresi 2. Ayette şöyle buyrulmaktadır: "İyilik ve takva üzerinde yardımlaşın, günah ve düşmanlık üzerinde yardımlaşmayın." Bu ilahi emre kulak veren müminler, hayatlarında iyiliği esas alır, çevrelerine huzur ve güven yayarlar.

İyilik sadece mal ile olmaz. Güzel bir tebessüm, samimi bir selam, kırık bir kalbi onarmak da birer iyiliktir. Peygamber Efendimiz (SAS) bir Hadis-i Şerifinde şöyle buyurmaktadır: "İyilik güzel ahlâktır." (Müslim, Birr 45). Demek ki iyiliğin özü, güzel ahlâkla donanmak ve insanlara faydalı olmayı hayat düsturu edinmektir.

İyilik etmek, sadece karşılık beklemeden yapılan bir davranış değildir; aynı zamanda Allah’ın rızasını kazanmaya vesile olan kutsal bir ameldir. Nitekim Resûlullah (SAS) başka bir Hadis-i Şerifinde şöyle buyurmaktadır: "İnsanların en hayırlısı, insanlara en faydalı olandır." (Dârekutnî, el-Efrâd).

Bu dünyada yapılan iyilikler, adeta ebedi hayatımız için birer tohumdur. Bir yetimin başını okşamak, bir fakirin elinden tutmak, bir hastayı ziyaret etmek gibi küçük gibi görünen her hareket, Allah katında büyür ve karşılığı misliyle verilir.

Bugün toplumlar huzur arıyorsa, bu huzurun kaynağı bireylerin gönüllerindeki iyilik duygusudur. Ne yazık ki modern hayatın koşturmacası içinde insanlar çoğu zaman iyilik yapmayı unutur hâle gelmiştir. Oysa iyilik, bir medeniyetin ruhudur. İyiliğin unutulduğu yerde ise bencillik, sevgisizlik ve kaos baş gösterir.

İyilik yapan insan, önce kendi iç dünyasını onarır. Çünkü iyilik bir gönül sanatıdır; kibirden, hasetten, kinden arınmış bir kalbin işidir. İyilik eden kişi aslında kendi gönlünü aydınlatır ve aslında kendi kalbine rahmet yağdırır.

İyilik yapmak büyük bir nasiptir. Allah, iyilik duygusunu kalbine yerleştirdiği hasbi kullarını sevmiş ve onlara özel bir görev vermiştir. Bu yüzden fırsat varken iyiliği çoğaltmalı, hayırda yarışmalı ve kalbimizdeki iyilik pınarını diri tutmalıyız.

Unutmayalım ki, bugün yaptığımız küçük bir iyilik, yarın bize cennet kapılarını aralayabilir.