Tarım işçilerinden üretime destek

Mevsimlik tarım işçileri, Türkiye'nin dört bir yanında alın teri dökerek üretime katkı sağlıyor.

Tarım ve hayvancılıkta ülke ekonomisine önemli katkıda bulunan Doğu ve Güneydoğu Anadolu kentleri, insan gücüyle de üretime destek veriyor.

Tarım alanlarının büyüklüğü açısından Konya ve Ankara'dan sonra üçüncü sırada yer alan Şanlıurfa'da da bazı aileler geçimlerini memleketinde sağlarken, çok sayıda aile de evlerini geride bırakıp Adana'dan Konya'ya, Mersin'den Ordu'ya, İzmir'den Sakarya'ya, Kütahya'dan Bursa'ya kadar Türkiye'nin dört bir köşesine giderek tarla ve bahçelerde çalışıyor.

Gittikleri yerlerde pamuk, yerfıstığı, soğan, sarımsak, kayısı, karpuz, şeker pancarı, patates, çilek, biber, fasulye, ayçiçeği, domates, elma, üzüm ve fındık gibi ürünlerin hasat veya çapalama işlerini yapan işçiler, kurdukları çadırlarda kent yaşamı ve teknolojiden uzak yaşamak zorunda kalıyor.

Televizyon ve radyoyu kendileri için çok lüks gören tarım işçilerinin bu yaşam koşullarından çocukları da etkileniyor. Kavurucu sıcak altında günde bazen 12 saat çalışmak zorunda kalan tarım işçileri, gittikleri yerlerdeki işlerini tamamladıktan sonra şehir değiştirerek mevsimine göre ikinci, hatta üçüncü ürünün hasadına katılıyor. Harran Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Coğrafya Bölümü Bölgesel Coğrafya Ana Bilim Dalı Başkanı Prof. Dr. Sedat Benek, mevsimlik tarım işçiliği ve göç konusunda uzun yıllardır akademik çalışmalar yürüttüğünü söyledi.

Benek, "Türkiye'de istihdam edilen yaklaşık 32 milyon kişiden 5-6 milyonu tarım sektöründe yer almaktadır. Bunun 2 milyona yakınını ise mevsimlik gezici tarım işçileri oluşturuyor." dedi. Benek, mevsimlik gezici tarım işçilerinin kendi içlerinde iki gruba ayrıldığını dile getirerek, "Biri mahalli anlamda, yani kendi yöresinde ama evini terk ederek zamanının büyük bir kısmını tarımda, çalışacağı tarlada geçirenler. Diğeri ise ailesiyle il dışına çıkanlar ki bu önemli bir sayıdadır. Yılın 5 ila 8 ayını kendi evleri ve illeri dışında geçirmek için yola çıkarlar. Sadece bir yöreye de gitmezler mobil bir yaşam sürdürürler. Örneğin Malatya'ya kayısıya daha sonra Karadeniz'e fındığa, İç Anadolu'da şekerpancarına, Çukurova'da pamuğa, Akdeniz'de narenciyeye, Ege'de ise üzüme giderler. Yani yılın neredeyse büyük bir kısmını kendi yaşam alanları dışında geçirirler." diye konuştu.