Ramazan-ı Şerîfi Uğurlarken..

Hüzünle dolar yüreklerimiz.

Seni uğurlarken Ey Şehr-i Ramazân!

Dua ile dolmuştu dillerimiz,

Güle güle git, Ey Şehr-i Ramazân!..

* * *

O bir sevgi seliydi gerçekten. Gönüller coşkunluğa erişmişti onunla.

O bir dirilişti hakîkaten. Ölmeye yüz tutmuş kalpler canlanmıştı onunla.

Bir muhabbet âlemiydi o… Allah’a ve Rasûlü’ne giden…

Bir ibadet atmosferiydi o… Sahuruyla başlayıp iftarına dek, zevk ve neş’eyle devam eden; teravihleri ile doldurup taşıran…

O BİR NASİHATTİR!

Evet kardeşlerim! Bir Ramazan ayını daha uğurluyoruz bugün. “Daha dün gelmişti” değil mi?

İşte ömür de bundan ibarettir. Başlar ve biter…

İnsanoğlu bir düşünse ya! Ne zaman doğdu? Ne zaman ölüm onu alıp götürecek?

Ne bilsin, ne zaman O’na kavuşacağını?

Böyle olduğu halde, ne kadar da gaflet içerisinde!

Arkamızda bizi takip edip duran ölüm gerçeğini düşünmeden yaşadığımız hayat, bize ne kazandırabilir ki?

Aslında büyük bir gayretle hazırlık yapmalı değil miyiz? Çünkü önümüzde önemli bir yolculuk var. Biz istediğimiz zaman değil, istenildiği zaman başlayacak o yolculuk!.. “Haydi!” deniliverdiği zaman da; “ne olur, dur, biraz hazırlık yapayım,” deme şansı olmayan…

Ah bizler! Dünya için onca gayreti gösterirken, o ebedî hayatımız için nasıl da gaflete bürünürüz!..

* * *

İnsan olarak yaşanan her şeyden ibret almamız gerekmektedir kıymetli okuyucularım.

İşte Ramazan-ı Şerif de böyle bir nasihattir bizler için. Akıp giden ömür ırmağımızla nerelere uğradığımızı ve ömür suyumuzu nerelere harcadığımızı düşünebilsek değil mi?

Yaratan, düzene koyan ve yaşatan; onca nîmetleriyle bizleri baş başa bırakan O Yüceler Yücesi Rabbimize yönelebilsek! İşte kurtuluş, işte yeniden dirilişe hazır oluş! Budur Allah’a kul oluş!..

BAYRAM DEYİNCE..

Bayram deyince sevinç günleri gelir aklımıza.

Gerçekten de güzel günlerdir bayram günleri. İnsanların kaynaştığı, kucaklaştığı, yakınlaştığı günler.

Belki bir yıl boyunca görmediğiniz insanları, yakınları, akrabaları görürsünüz o günlerde. Muhabbet eder, hasret giderir, dua eder, dualar alırsınız.

İlk iş Bayram Namazı’dır o gün. Mü’minler doldurur camileri. Çoluk-çocuk oradadır o gün. Bir başka hava, bir başka haz vardır o kutlu mekânlarda. Sevinçle parıldar gözler… Aşkla yanar özler… Ne güzeldir o an! Açılmıştır eller O Yüce Mevlâ’ya!.. Başlamıştır dudaklar kıpırdamaya…

Aman ya Rabbî! Nedir bu tat, bu lezzet, bu şevk ve heyecan!..

Hiç çıkmaz aklımızdan Bayram Namazları.. Teravih namazları… Ramazan günleri… Çocuksu duygularımız depreşir durur onları hatırlayınca.

Allah’ın (c.c.) bahşetmiş olduğu Ramazan günleri ve o günler içerisinde saklı olan “bin aydan hayırlı” Kadir Gecesi’nin bir şükranesidir Bayram Namazı o gün. Sonra da O Yüceler Yücesi Rabbimizin kullarına bir hediyesidir o bayram coşkusu…

Aslında bayram, o bereketli günlerin ve Kadir aydınlığının bayramıdır.

Mü’min, cenneti bahşedeceğini ümîd eder Rabbinden.

İşte gerçek bayram budur. Bu, birinci bayramdır.

İkinci bayram ise, onun dışa yansımasıdır âdeta. Bu, mü’min kardeşlerle o sevincin paylaşılmasıdır. Bu paylaşma da, hemen, camilerde saf tutularak kılınan o tekbirlerle dopdolu namazın ardından başlar. Eller sımsıkı bir biçimde tutulur… Gözler sımsıcak duygularla gözlere dikilir…

Anne-babaların elleri öpülerek devam edilir sabahın ilk saatlerinde bayramlaşmaya.

Daha sonra akrabalar, komşular, arkadaş ve dostlar. Gelirler ya da onlara gidilir.

“Mü’minler ancak kardeştir” emr-i ilâhîsi hatırlanır yeniden.

Gerçekten de ne güzeldir o anlar!..

Fakir-fukaranın da yüzü gülmüştür o günlerde. O yavrucaklar da sevinçle dolmuştur. Yepyeni bir elbise ya da ayakkabıya kavuşmuştur.

Bir de hüzün kaplar içimizi… Dünya üzerinde acı çeken kardeşlerimizin bayramı nasıldır acaba diye!..

Evet, yine de sevinç günleridir bugün.

Ne diyelim, nasıl anlatabilelim ki!

En iyisi; Rabbim Sen ne yücesin! Ne güzel emir ve hükümlerin var Senin! Ne de sonsuz lûtfun var Allah’ım!

Sana şükretmekten âciziz Rabbim!

Keşke bütün bunları bir bilebilsek değil mi kardeşlerim!

O’nun emânında olun!

O’nun cennetinde buluşalım inşaallah!