Niçin acaba!
Böyle mi kalacaksın?
Bilesin ki;
Örtünmek hayâdır…
Örtünmek iffettir…
Örtünmek fıtrattır…
Kulluğun icabıdır örtünmek…
İnsan olmanın özüdür…
Niçin örtünmüyorsun?
Yoksa kefeni mi bekleyeceksin?
Bil ki bir gün ihtiyar olacaksın…
Yüzün kırışacak, ona bakamayacaksın…
Yıllarca özen göstermiştin o yüzüne,
Ama o sana ihanet edecek…
Güzelliğin elinden gidecek…
Ama asla gelmeyecek…
Kimse sana değer vermeyecek…
Güvendiğin dallar,
Bir bir elinden gidecek…
Ömrüne yazık olacak…
Ne olur gel,
Örtünü al eline,
Bürün ol tâcını!
Çünkü bir gün o senin,
Cennette tâcın olacak,
Allah yüzüne bakacak,
Melekler hizmete koşacak,
Ama örtüsüze koşmayacak…
Bilmelisin bunu,
Hemen dönmelisin hatadan,
Oturup ağlamalısın geçmişine,
Zira hayat çok kısa,
Bir de bakmışsın ki,
Ölüm gelmiş;
Seni götürmek üzere…
Acep o zaman ne yaparsın?
Hep diyordun değil mi?
“Örtüneceğim,
İbadetime başlayacağım!”
Ne oldu?
Var mı dönüşün?
Hadi durma öyleyse,
“Meryemler” misâli bürün,
Ak olsun o gün yüzün!