Tarihçilerin bazılarına göre tarih büyük adamların kılıç şakırtısı, at kişnetmesidir. Bazılarına göre ise tarih kalıntıların içerisinden alıntılar toplamaktır.
Ama hakikatte tarih olay ve olguların gelecek kuşaklara aktarılması. Sabit olan tecrübenin yeniden tecrübe edilmemesinin öğretim tezgahıdır.
Tarih çoğu zaman bir şiir ve hikaye tadında dinlenir bu toplumda. Membaa menkıbe olan bir toplumun, yaşanan olayları da bir hikaye olarak görmesi çok doğaldır.
Doğu toplumlarının en büyük problemi de masalsı bir zihin ve hayalsi bir düşünce sistemini kendine entegre etmiş olmasıdır.
Geçmişinden ders almayan toplumlar, yaşadığı çağda dert almaya mahkumdur…!
Milli Şairimiz Mehmet Akif, yapmacık jest ve mimiklerle şiir okuyanlardan hoşlanmazmış. Sadece şiir de değil hayatın her evresinde yapmacık tavırlardan asla haz duymaz, tenkit edermiş.
Bir gün Ankara’daki Tacettin Dergahı’nda edebiyat severler bir araya gelmişler. Edebi konularda sohbet ediliyor, arada bir şiirler okunuyormuş.
Toplantının orta yerinde Akif’in ünlü “Bülbül” şiirini okumaya başlamış birisi… jestler mimikler tam bir teatral havada okurken Akif durdurarak etrafındakilere şunu söylemiş.
“A dostlar, bu şiir bizim “Bülbül”e benziyor ama adam, ne zavallının kanadını bıraktı, neden kuyruğunu..!”
Niye anlatıyoruz bu anekdotu..!
İtalya’dan gelecek olan ağaçlara konacak olan “Bülbül”ler bir şeyleri anlasın düşüncesiyle..
Mevlana’nın önündeki asırlık mavi çamları devirirken…
“Dut yiyen bülbüller..!”
Kent meydanı projesinde, ağaçlar doğranırken…
“Dut yiyen bülbüller..!”
Hilton’a otel arazisini peşkeş çektiğinde… Çelebi Parkı’ndaki ağaçları, Hatıp Yolu üzerindeki ağaçları keserken..
“Dut yiyen bülbüller..!”
İtalya’dan tırlarla tür tür ağaç gelirken de “Dut yemeye” devam edecekmisiniz?
Siz böyle sustukça ve dut yemeye devam ettikçe..!
Bizde…!
Bu şehir bizim “Konya”ya benziyor ama adam, ne ağaç bıraktı, ne doğa demeye devam edeceğiz.”