Peki ya gördüklerimiz de bir rüya ise...
Ben koymadım bir çiçeğe adını, rengini ve şeklini ben vermedim.
Bu böyle dediler, yüklenmişti gözüme ve bilincime nesnenin belirlenmişliği, adı konulmuştu kelimelerle...
Dışarı çıkamıyorduk, rüyada bile yeşil yeşildi... Kirazın adı kirazdı. Pipo pipoydu.
**
Suyun sesi aynıydı, ağacın rengi...
Her gözde lacivertti lacivert.
Her kulak bir sesi aynı duyardı.
Burada doğdum, burada büyüdüm. Buralıydım, buradakiler büyüttü beni, şekillendi inançlarım çevre ile... orada doğsam orada büyüseydim oralı olacaktım.
Keskinlik anlamını kaybetti bir anda, fanatizm su üstüne yazılan bir yazıydı.
Radikal çok basit kaldı.
**
Bugün karşısında durduğum şeyin, karşıda doğsam yanında olacaktım.
Göz ardı ettiğim akıl, gerçeği ararken milli, dini duyguları giymek zorunda kaldı. Göz ardı ettiğim ruh atılacak taşlardan sakındı. Hakikat yolcusuna atılan taşların hepsinde libas vardı, giydirilmeden havaya atılmış bir taş görmedim.
Ya da yere inerken, hem öznesiz hem iradeli. Arınmış bir taşa razıydı gerçeğin yolcusu.
Taşlanmamak kaygısıydı rol. Taşları vardı; fırkaların, etniklerin, sağda solda yürüyenlerin, toplumun...
Kıyafetler değişti, biçilen elbise dar geldi. Çünkü sınır sadece sınırdı, sınıra pençe atamadı zaman.
**
Özgürlüğü bir güvercinle simgelerken kuşları hapsettik kafeslerimizde. Direnişe yumruk resmettik, barış ve huzur bir kılıcın gölgesindeydi. Yumruk atmadan direnmek imkansızdı. Kılıç kesmeden akıl ermezdi. Mahluk mahluktu. İsmi belliydi.
Dilin sınırlarında kaldık, her şeyin yenisi ve değişimi var iken kelimelerin yenisi ve değişimi neden yoktu?
**
Geleneğe ters düşmeden düşmüyordu fikir ve gelmiyordu gelecek.
Çağın çığı altında kaldı üzerinde titrediğimiz sınırlar. Diken ya da mayına takılmıyordu artık fikir. Gömleği yırttılar, afyonu patlattılar.
Kalpsiz dünyanın kalbi burukların sınıfında atardı. Bugün buraya yağan yağmur, yarın dünyanın bir ucuna akardı.