Çok küçüktük...
***
Dedem, rahmetli olmuştu...
***
Biz de kiradan kurtulup, miras ile hissemize düşen, etrafında kocaman bağı olan, Çimenlik Caddesi üzerindeki dedemin evine yerleşmiştik...
***
“Cadde” üzerinde oturmanın inanılmaz bir fiyakası vardı...Ana cadde, ara sokaklara nazaran o yıllarda çok ama çok eğlenceydi...
***
Hele oturuduğunuz ev, bir iki sokak başıysa bilginin tam merkezindeydiniz...
***
Uykunuz tutmadığında ara sokağı seyretmekle, ana caddeyi seyretmek, radyo dinlemekle televiyon seyretmek kadar farklı şeylerdi...
***
Yol medeniyetti...
***
Herkes ARÇELİK (pır-pır) önce ana caddeye inerdi...
***
Sonra ara sokaklara evlerine giderdi...Ya da tam tersi herkes çarşıya gitmek için ana caddeye çıkmak zorundaydı...
***
Böylece tüm mahallenin çetelesini tutabilirdiniz... Filelerin içinde ne var ? Kim hastalandı ? Kim nereye gidiyor nerden geliyor ? Sormanıza bile gerek yok, neredeyse çağırır anlatırlardı size...
***
Arçelik beklerken, herkes amacını bir farzmış gibi gördüğüne anlatırdı...
***
Mahallede, babalarından o gün kimin dayak yiyeceğini bile tahmin edebilirdim...
***
Yorgun argın “ŞEHİR”den gelen babaların yüz hali, yürüyüşleri, onlar daha dolmuştan inerken belli ederdi kendisini...
***
Askerden gelenleri ilk biz müjdelerdik... Ya da Almanya'ya gidenlere en son biz su dökerdik....
***
Kocaman bir telefonumuz vardı...
***
Mahallenin telefonları bize gelirdi... Muhaberat subayı gibi sağa sola koşuşturduğumu hatırlıyorum..
***
“Almanyalıların telefonu var”
***
“Hastaneden arıyorlar, refakatçi değişecek”
***
Kocaman eğlenceli bir panayır gibiydi o cadde... Alaaddin Tepesi'nden atılan Ramazan topunun dumanını görürdük...
***
“Caddeye çıkmak” diye bir deyim bile vardı... Zafere çıkmak gibi bi şeydi...
***
Geçen genç bir arkadaşım sordu... “Abi niye gazeteci oldun diye ?”
***
Sanırım o cadde üzerindeki evin, etrafındaki bu yoğun iletişim trafiği beni buralara itti...Benim gibi onlarca çocuğu da değiştirdi...
***
Şimdi aynı cadde üzerindeki çocuklara bakıyorum... Burunlarını bile göstermiyorlar...
***
Bilgisayarlarının başında herkesten ve herşeyden uzak, herkesin herşeyini kurcalıyorlar... Bizi eviren ve geliştiren cadde kültürünün yerinde şimdi egzos dumanı esiyor...
***
Çocuklarınızı sokağa çıkarın...
***
Kaldırımlara oturtun... Kaldırımda mahallede ki akranlarıyla çekirdek çitlemenin dayanılmaz zevkini tatdırın...
***
Sokakta oynayan çocuk iletişime açıktır... Sokaklara bir bakın, iletişime kapalı sosyopat bir nesil dolaşıyor...
***
Caddeye çıkın... Nefes alın lütfen...