Başlangıç kelimeye, cümleye ve içindeki suskunlukları, sese, nefese ve tatlı bir ahenge dönüştürme çabası içinde yazınsal işaretleri ortaya koymak için yutkunduğunda ki nefesin beyin yırtan soğukluğu karşısında titreyerek, cümleler inşaat etmek için kağıtlar denizinden demir alıyor ve bir merhabayı kuşanıyorsun.
Kalbinin yerine kalemini koyuyor, kalemin ucunda kalbinin atışını hissetmeye başlıyorsun…
Sis içinde yitip gitmiş harflerin, nerden başlayıp, nerede bittiği bilinmez cümlelere dönüştüğü zaman…
İçinizde ki bir çocuğun, yetişkinliğin soğuk çıkarcı ve kapital samimiyete dönüştüğü zaman…
Fark edebiliyorsun o zaman…!
İnsan olmanın güzelliğini yansıtan edinimlerin, ahlak, akıl, erdem, sevgi, şefkat, merhamet gibi güzel insan boyalarının tek bir renkle karalandığını…
Evet tahmin etmeniz hiçte zor değil…!
GÜÇ bütün güzelliklerin rengini siyaha çalan ve insanı insan olmaktan çıkaran tek renk…
Güçlü olmak ve gücü elinde tutmak, insanların en büyük kavgalarından birini meydana getirir…
İçimizde ki ruh evinin tülleri arasında, iki flu belirsizlik arasında belirgin bir yaşama savaşı vermek çoğu zaman bulantılı ve sancılı bir ruh halini sunuyor bizlere…
Sokağa çıkmak istiyoruz ama kaldırımların bizi kaldıramadığını hissediyoruz… Ağaçların üzerinde dans eden kuşları seviyoruz, ama onları ürkütmeyi de seviyoruz…
Çünkü gücümüzü göstermek istiyor güçsüz görünmekten korkuyoruz…
Ve giderek bireyselleşen, bencilleşen derebeyliklerimizi kuruyoruz…
Bey olmanın gereksinimlerinin güce, makama ve mevkii’yle sahip olduklarımızı korumanın ve aç gözlü bir halde daha çok ve daha fazla sahip olmanın gerekliliğinin peşinden koşuyoruz.
Kast sistemine kasıtlı ve bilinçli olarak kızıyor sonrada üstüne gücüyle kasılmaya devam ediyor bir ruh hali sahibi olduğumuzu acaba görebiliyor muyuz…?
Ve en korkunç olanı ise şu: Bir “MERHABA” dediğin zaman, karşındakinin ağzından muhtemelen çok zor ve düşünceli bir şekilde “MERHABA” dediğini duyabiliyoruz..
Bu zor çıkan kelimenin altında, bilmem fark edebiliyor musunuz?
Şimdi ne isteyecek, acaba ne işi var, neden “MERHABA” dedi sorgulamasını yapmaya başladığını yüzündeki absürt gülümsemesinin altına saklamaya çalışsa da, çoğu insanda bunu fark edebiliyorum..
Kimse’den hiçbir şey istemeden, hiçbir beklentinin altına girmeden?
İnsan olduğum için ve insan olmak adına “MERHABA”…
Kalbinin yerine kalemini koyuyor, kalemin ucunda kalbinin atışını hissetmeye başlıyorsun…
Sis içinde yitip gitmiş harflerin, nerden başlayıp, nerede bittiği bilinmez cümlelere dönüştüğü zaman…
İçinizde ki bir çocuğun, yetişkinliğin soğuk çıkarcı ve kapital samimiyete dönüştüğü zaman…
Fark edebiliyorsun o zaman…!
İnsan olmanın güzelliğini yansıtan edinimlerin, ahlak, akıl, erdem, sevgi, şefkat, merhamet gibi güzel insan boyalarının tek bir renkle karalandığını…
Evet tahmin etmeniz hiçte zor değil…!
GÜÇ bütün güzelliklerin rengini siyaha çalan ve insanı insan olmaktan çıkaran tek renk…
Güçlü olmak ve gücü elinde tutmak, insanların en büyük kavgalarından birini meydana getirir…
İçimizde ki ruh evinin tülleri arasında, iki flu belirsizlik arasında belirgin bir yaşama savaşı vermek çoğu zaman bulantılı ve sancılı bir ruh halini sunuyor bizlere…
Sokağa çıkmak istiyoruz ama kaldırımların bizi kaldıramadığını hissediyoruz… Ağaçların üzerinde dans eden kuşları seviyoruz, ama onları ürkütmeyi de seviyoruz…
Çünkü gücümüzü göstermek istiyor güçsüz görünmekten korkuyoruz…
Ve giderek bireyselleşen, bencilleşen derebeyliklerimizi kuruyoruz…
Bey olmanın gereksinimlerinin güce, makama ve mevkii’yle sahip olduklarımızı korumanın ve aç gözlü bir halde daha çok ve daha fazla sahip olmanın gerekliliğinin peşinden koşuyoruz.
Kast sistemine kasıtlı ve bilinçli olarak kızıyor sonrada üstüne gücüyle kasılmaya devam ediyor bir ruh hali sahibi olduğumuzu acaba görebiliyor muyuz…?
Ve en korkunç olanı ise şu: Bir “MERHABA” dediğin zaman, karşındakinin ağzından muhtemelen çok zor ve düşünceli bir şekilde “MERHABA” dediğini duyabiliyoruz..
Bu zor çıkan kelimenin altında, bilmem fark edebiliyor musunuz?
Şimdi ne isteyecek, acaba ne işi var, neden “MERHABA” dedi sorgulamasını yapmaya başladığını yüzündeki absürt gülümsemesinin altına saklamaya çalışsa da, çoğu insanda bunu fark edebiliyorum..
Kimse’den hiçbir şey istemeden, hiçbir beklentinin altına girmeden?
İnsan olduğum için ve insan olmak adına “MERHABA”…