A Milli futbol takımımız dün Konya’da bir kez daha tarih yazdı. Çok şükür bu tarihi anlara hep birlikte şahitlik ettik. Son Dünya Kupası şampiyonu Fransa karşısında milli takımımıza çok düşük bir galibiyet ihtimali verdiler ama millilerimiz 2-0’lık skorla gereken cevabı verdi..
**
Bu tarihi maçın Konya’da oynanmasının ne kadar haklı olduğu Türkiye bir kez daha anladı. Konya artık milli takımın evi oldu. Konya’nın coğrafi konumundan dolayı mıdır bilemiyorum Türkiye’nin dört bir yanından insanlarımız maça akın etti..
**
İzmir’den, İstanbul’dan, Ankara’dan, Mersin’den, Balıkesir’den, Adana’dan, Aksaray’dan ve daha birçok şehirden insanlarımız Konya’ya akın etti. Hatta Lübnan’dan bile sadece bu maç için Konya’ya gelenler vardı…
**
Konya’da okuyan yabancı öğrenciler bile maça akın etti. Afrikalı öğrencilerin Türkiye forması ile maça gelmesi müthişti. Bizden daha milliyetçi olduklarına eminim özellikle de yıllarca ülkelerini talan eden ve sömüren Fransızlara karşı doluydular..
**
Maç biletleri internette satışa çıktığı an zar zor 35 TL ile doğu üst tribünden bir bilet satın aldım. Öyle gazeteciyim, TSYD üyesiyim bana bilet gelir, akredite olurum filan demedim…
**
Maçtan önce Bangladeşli Muhammed Hasan isimli öğrenci kardeşimiz bilet aradığını söyledi. Biletimi ona hediye ettim. Kendim de sosyal medya üzerinden tanıştığım Mustafa Toklu isimli bir şahıstan 100 TL’ye bilet buldum…
**
Maçtan önce orada buluşacaktık ve ücretini ödeyip bileti alacaktım. Lakin bu şahıs sözünde durmadı bileti de alamadım. Sosyal medya hesabından bana engel atmış. En nefret ettiğim insan tipi. Ne diyeyim sana Allah kaypak insanlardan uzak tutsun…
**
Neyse Bangladeşli kardeşimize söz verdim, bilet bulamazsam maça da giremeyecektim. Biz de söz namustur. Sağolsun stadyum civarında karaborsa bilet satan bir ağabeyimizden davetiye bileti satın aldım. 150 TL karşılığında doğu alt tribün bileti satın aldım...
**
Allah senden razı olsun karaborsacı ağabey. Sözde 15 yıllık gazeteciyim ve TSYD üyesiyim. Dünki maç öncesinde bunların hiçbir anlamının olmadığını öğrendim. Hiçbir ayrıcalığımın olmadığına bir kez daha şahit oldum…
**
Milli takımımız için her şeye değer. 2002 ruhunu yeniden yaşamak müthiş bir duyguydu. Tribünlerde yaşı 80’e dayanmış Aksaraylı bir amca ile maçı beraber izledik. 90 dakika boyunca oturmadı. Ben ayakta durmaktan yoruldum o yorulmadı…
**
Yaşı 70’e dayanmış bir teyzemizi gördüm. Sırtına Ay-yıldızlı bayrağımızı atmış maça gelmiş. Konyasporlusu, Eskişehirsporlusu, Ankaragücülüsü, Galatasaraylısı, Fenerbahçelisi, Beşiktaşlısı omuz omuza maç izledi…
**
Dün Konya’da sadece 2002 ruhu yoktu. Mevlana’nın tavsiye ettiği dostluk ve kardeşlik ruhu da vardı. Vatansever duygularımız zirve yaptı. Mehter marşını da okuduk, İzmir marşını da. Siyasetin kutuplaştırdığı toplumumuzu dün A milli takımımız yeniden birleştirdi…
**
Maçtan sonra herkes evine tribünlerdeki bayrakları aldı götürdü. Saygıda kusur yoktu. Maç sırasında bile gökyüzünde dün hilal vardı. Dün Türk günüydü. Her şeyden bizden yanaydı. Futbolcularımızın inançlı oyunuyla birlikte 2-0’lık zafer geldi…
**
Maçtan sonra Fransız bir gazeteciyle sohbet ettim. Basın kartlarımızı değiştik. Hatıra fotoğrafı çekindik. Fransız gazeteci, “Bugün Türkiye çok iyi oynadı ve hak ederek kazandı. Tebrik ediyorum. Ama Paris’te biz kazanacağız” dedi. Nasip kısmet, göreceğiz artık..
**
Dün Konya’da tarih yazan, bize büyük bir bayram hediyesi veren A milli takımımızı ve Şenol Güneş hocayı kutluyorum. Uzun zamandır yüzümüz böyle gülmemişti. O 2002 ruhunu ve mutlu olmayı çok özlemiştik… Çok teşekkürler…