Sanat okulu ve mezunların davaları, ilk makalem ve münakaşası

İşlerimin arasında kendimi Cemiyet işlerine de veriyordum.

En uzun zaman kaybım, Yeni Meram Gazetesi’ndeki sayfa düzenlemesi oluyordu.

Kız ve Erkek Sanat Okulları ve buradan mezunların karşılaştığı olumsuzlukları, okul çalışmalarını sayfada yayınlama için…

Tarihi Sanayi Mektebi’nde ki Erkek Sanat Enstitüsü müdür ve öğretmenleri ile Tarihi İsmet Paşa İlkokulu iken Kız Sanat Enstitüsü olan binada, müdüre hanım ile sık sık görüşme yapıyordum.

Öğrendiklerimi gerek haber olarak gazetelere gerekse cemiyet sayfasında duyurum yapmakta idim.

Böylece Konya basınının hepsi ile tabiri caiz ise haşır neşir olmuştuk.

***

Gazete de ayrılan sayfayı, gazete matbaasına gider yazıları verir sayfa düzenlemesi yapar, mürettiplerin her harfi elle dizip bastıkları ön işlemi tashih ederdim.

O zamanlar Konya’da yazı için entertip makinası bile bulunmamakta, klişe ise ancak Ankara’ya siparişle olmakta idi. Bunun için gazeteler resimsiz çıkardı çoğunlukla.

Bu çalışmalarımı Yeni Meram’da tashih ve idareci olan rahmetli Mustafa Ataman ile yine rahmetli Yeni Meram Gazetesi’nin yazı işleri müdürü rahmetli Tacettin Öney ağabeyler. “Bravo sana güzel çalışıyorsun” diye takdirlerini sunarlardı.

Gazetede edebiyat yazısı yanında şiir yazan (ki şiirlerini bestecilere gönderen ve “Dün gece mehtaba dalıp hep seni andım” şarkısının güftesini yazan), bana da nasıl şiir yazılır? Anlatımını gazetede öğreten Rahmetli Askeri Okul Türkçe öğretmeni Nedim Güntel sayfa çıkarışımı destekleyenlerdendi.

Çıkan gazeteyi Türkiye’deki Cemiyet şubelerine ve Milli Eğitim Bakanlığı ilgililerine gönderiyordum.

***

Bir seferinde Rahmetli Tacettin ağabey yanına oturtarak…

“Sen sayfada gayet güzel makale yazıyorsun. Birde genel yaşantımızdaki oluşumlar hakkında gazetede yazılar yazsan” teklifine…

“Bilmem becerebilir miyim” cevabıma. Becerirsin, becerirsin. Bir başla yardımcı olurum” demişti.

***

O günlerde hükümetçe, Yıldız Teknik Okulu’na ilaveten Eskişehir ve Elâzığ’da okul açma kararı haberi çıkmıştı.

Bunu ele alarak Eskişehir’de yapılması düşünülen Teknik okulun Orta Anadolu’da merkez durumda olan Konya’da açılmasını teklif etme üzerinde düşüncelerimi yazarken…

Yazının başlığı “Konya üvey evlat gibi görülmekte” olurken yazı içinde de şu cümlem bulunmakta idi.

Osmanlı devleti zamanını bilemem ama…

Cumhuriyet zamanının bu güne kadar ki Hükümetler Konya için bir yatırım düşündükleri görülememekle…

Konya’yı bir üvey evlat gibi görmekteler ki ilgileri olmuyor…”

***

Tacettin Öney İstanbul’a gittiğinden o gün yoktu.

Yazıyı, yerine bakan Mustafa Ataman Ağabeye verdim.

***

Bu arada şunu önemle belirtmek isterim. Hakikat bu yönde idi

Gazetelere Resmi ilan vermek Valinin inisiyatifinde idi. İstediğine verir, istemediğine vermezdi.

Bu bakımdan Yeni Meram Gazetesi ile Öz Demokrat gazeteleri, bir nevi iktidar Yani DP taraftarı olmakta böylece bol ilan almakta idiler.

Bu gazetelerde muhalif yazılar göremezdiniz. Çünkü ilan kesilir korkusu vardı.

***

Hal böyle iken gazete sahibi babacan vari olan, bağırıp çağıran Rahmetli Ahmet Bahçıvan bu yazıyı bastırmaz düşüncesi olsa gerek…

Ataman ağabey “Güzel güzel de. Yalnız durumu biliyorsun. Cümledeki “Bugüne kadar olan hükümetler” yerine evvelki hükümetler diyelim… Teklifinde bulundu.

Düşündüm ben hakikati söylüyordum. Neye bugünkü hükümet ayrılsın ki düşüncesi içinde itiraz etmeyi düşünüp…

Ağabey bu benim içimden gelen ilk yazım. Değiştirme yapamam doğruları yazmamız lazım…”

Münakaşası yaparken rahmetli Ahmet Bahçıvan girdi ve münakaşamızı gördü.

“Neye münakaşa ediyorsunuz? Sorusuna yazıyı okudum.

Ne diyecek düşüncesi içinde. Kendisinden beklenmedik bir hareket oluştu.

Kollarını havaya kaldırıp bağırarak…

Yalan mı yazıyor Len. Doğrusunu diyo. Dilen diii. Yazın yazıyı…” demesini. Bende, Ataman ağabey de hayretle karşıladık.

Bu hareketi ile gazeteciliğin ana davasına yardımcı oluyordu…

İlk makale yazım böylece ikinci sayfadaki köşede yayınlandı.

Artık Gazeteci – Yazar olmuştuk. 04 Nisan1954 tarihinde…

Ve Konya ile ilgili davalara el atan yazılarımla makale yazmaya devam ettim.

Nur içinde yatsınlar…