Bu günkü yazım yaşamımdan inciler serini bırakıp yeni bir konu olacak.

Çünkü bu ara insana gurur veren bir olay olduğundan dolayı.

Birkaç ay evvel bir telefon gelmişti. Telefondaki muhterem. “Ben Karayolları Genel Müdürlüğü basın işleri kısmından telefon ediyorum. İsmim Alaattin Polat.

Karayolları olarak sizin çalışmalarınızı tetkikimizde başarılarınızı tespit ettik. Yakın bir zamanda sizi ziyaret etmiş olacağım” demişti.

Hayret ettim eski defter karıştırıp bunları ortaya çıkarmak istiyorlardı herhalde diye düşünerek.

“Beklerim ve memnun olurum” demiştim.

***

Aradan birkaç ay geçti unutmuştum o konuşmayı.

Geçen hafta yine telefon etmişler benim yerime torun Mukadder kızımız çıkmış.

Ona “Dedenize haber verin. Karayollarına intibak ve oradaki çalışmaları üzerinde röportaj yapmak için 11.02.2019 pazartesi günü Ankara’dan gelerek ziyaret etmek isteriz müsaitler mi acaba?” diye.

Bana nakledilince “Tabii buyursunlar bekliyorum” diye cevaplamış oldum.

*** 

Geçtiğimiz pazartesi günü teşrif ettiler

İki torba içinde kamera, ses, çeşitli ışık verme cihazları ile.

İlk işleri cihazları ayarlamak oldu tabii. Ayaklı büyük kamerayı yerleştirdiler.

***

Karayollarına girişimde verdiğim resmimi. Çerçeveleyip KGM yazısıyla takdim ettiler.

“Ben Karayolları Genel Müdürlüğü basın işlerinden Alaattin Polat. Sizin gibi yılların karayolcusu ile tanışmaktan şeref duydum. Yaptığımız tetkikte karayolları çalışmalarınız başarılar içinde geçmiş ki.

Bizzat genel müdürlük size, biri plaket diğeri yazı ile iki defa takdir name vermiş…” deyince…

“Çalıştığım 13 Bölge Müdürü de takdir ederlerdi. Ancak siyaset tarafı da olan Müdür Salih Irmak “Konya Antalya yolu yapılmalı” yazımın gazetede çıkmasıyla. Kınama cezası vermişti.” Diyerek oluşumu anlattım.

Bu oluşum burada çok yer alır zaten yaşamımdan incilerde bu olay anlatılacak ve halkın tepkisini göreceğiz.

***

Polat Bey elinde, hazırladığı otuz kadar soruyu sordu. Hepsini genişçe cevaplandırdım. Bunların hepsi buraya sığmaz ama önemlilerini açıklayacağım.

“Karayollarına girişiniz nasıl oldu. Karayolcuların çalışmaları birbirlerine kenetlenmelerindeki oluşum. Dün nasıl gidilir? Yollar nasıldı. Bugün nasıl?... Vb. gibi

“Danimarka şirketi olan Chiristiani &Nielsen firması (ki bunlardan da çok güzel takdirname almıştım.) ve DSİ’de çalışırken tekniker diplomasını alınca karayollarına müracaat ettim.

Karayolları genel müdürlüğünde ancak ve bizzat daire başkanı Talat (Baba lakabını alan) Bey mülakat yaparak alabilir dediler.

Uzatmayalım Talat baba beni mülakata alıp teknik sorular sordu cevaplarını verdim.

“Sen hemen Konya’ya git işe başla tayin emrin gönderilecek demesi ile. Bl. Müdürlüğü Yol yapım Büro Müh. pozisyonunda işe başladım.

Şantiyelerde işçiler amirleri ile şevk içinde çalışıyordu. Şantiye şefleri işçilerle beraber tahta masada yemek yiyor çadırda yatıyordu. Gece vardiyasında jeneratör ışığı altında yol yapıyorlardı. Nitekim Konya - Ankara yolu iki yılda tamamlanmıştı. Bugün dört beş yılda ancak yapıyor müteahhitler..

Benim hafızamın kaydetmeye başladığı yıllar 1933 - 1945 arası Konya Ankara yolu tozlu bir yol ve sabah akşam var oluşumunda idi. İstanbul yolu yok trenle 36 saate bile varan yolculukla gidilirdi köylere hayvanla gidilirdi nakliye Aksekili deve katarı yapardı.

Bu gün merakla kırk yıllık şoföre soruyorum yolları  “Kaymak gibi” cevabını alıyorum.

Konya Antalya yolu yoktu

Trenle Afyon – baladız – Isparta tren yolu ve Isparta’dan bulunursa kamyonla gidilebilirdi.

Karayolları genel müdürlüğünde daire müdürleri masa başından ziyade yol çalışmalarını tetkik gezisi içinde olurlardı. Talat baba bir bakarsın Van bir bakarsın Konya’da şantiyede işçi ile yemek yer çadırda yatırdı.

İşte bu hava işçilerde kardeş sevgisi yaratmıştı karayollarında.

Ayrıca yol yapılırken yakın köylerin yolunu. Tarlalara gidemeyenlere yol yapıverirlerdi böylece halkın sevgisi oldular.”

***

Daha çok şeyler anlattım ama burada yer kalmadı.

Karayolları bülteninde çok geniş olarak yayınlanacak.

***

Sağlık ve esenlik içinde sevdiklerinizle yaşam dileğimle