Feminist örgütler avazı çıktığı kadar bağıra dursun… Eşitlikçiler, zorlamanın kırılmayı getireceğini anlamayadursun… Devletler, pozitif ayrımcılık ile ayrımcılığı ve olumsuzlukları körükleyedursun… Her şey durduğu yerde dursun ama yerinde durmayanlar asıl yerine gelsin.

Sosyal bir varlık olan insan; cennette dahi tek başına yapamamış, Allah cennette ise ona kadınını yaratmış. Belki de kadın hurilerin efendisidir… Huriler de onun hizmetkârı… Kim bilir…

Nefislerine uydukları için erkeğiyle beraber cennetten kovulup dünyaya sürgün edilen kadın; dünya sürgünündeyken anne olmasıyla birlikte kovulduğu cennet… Belki de ayaklarının altına serildi… Kim bilir…

Dünya sürgünündeyken kadının üstlendiği annelik duygusu… Belki de cennet duygusu, cennet kokusudur… Kim bilir…

Sürgündeyken yani dünyadayken; babasının en nazlı bebeğidir, çocuğunun en değerli varlığıdır, erkeğinin ise kalp muhafızıdır. Kalbi çepeçevre sarıp onu tehlikelere karşı koruyan kaburga kemiği gibi… Belki de kadın bundan dolayı erkeğinin kaburga kemiğinden yaratıldı… Kim bilir…

İlk insan Âdem’in hemen akabinde yaratılan insanın Havva olması; son Nebi’ye inanan ilk insanın hanımı Hz. Hatice olması; kadının yerinin ne olduğunu göstermez mi? Bu hakikat içinde yer alan kadına hangi dünyevi yer, hangi dünyevi unvan daha yüksek gelebilir.

Övülen ve insanlığın en büyük hizmeti olan annelik görevi kadar hangi vazife daha ulvi olabilir kadına.

İnsanoğlu üç ayrı ırktır… Erkekler, kadınlar ve anneler…

Erkekler ve kadınlar insanlığın iki ırkı iken anneler bunlardan farklı olarak ayrı bir ırktır. Bu ırkın dili, düşüncesi, hissi; dünyanın her yerinde aynıdır. Hatta yaratılan diğer mahlûkatlarda bile… Bundan dolayı bütün anneler birbirine benzer.

Annelere ise bazı şeyler yasaklanmalı, her şeyin en iyisini hak eden annelere… İlk yasaklanacak hususlar ise hastalanmak ve abartmak olmalı.

Hastalandıklarında evin tüm düzeni bozulan anneler; çocuklarını okula, işe gönderirken de soğuğun tüm şiddeti ve kötülüklerin tüm şerleri onun üzerine gelecekmiş gibi tutumlarını abartmamalılar. Özellikle de ölümü abartmamalılar.

Öldükten kısa bir süre sonra çık gel… Ölüm bu kadar da abartılmaz ki anne!

“Kadınlar insandır, biz insanoğlu” dedi, halk ozanı Neşet Ertaş. Allah rahmet etsin…

Not:

“Hazan mevsiminde ahrete gittin,

Ihlamurlar çiçek açmadı oysa.

Ağaçtan yapraklar düşerken gittin,

Ihlamurlar çiçek açmadı oysa.

Takvim sorup hudut çizmeyecektin,

Ihlamurlar çiçek açmadı oysa.

Gemiler yakılsa da gelecektin,

Ihlamurlar çiçek açmadı oysa.” dedi, demek istediğini bir türlü diyemeyen.

Üstadım Abdurrahim KARAKOÇ’un ağabeyi Üstad Bahaeddin KARAKOÇ hafta içi vefat etmiştir. Bu köşe vasıtasıyla rahmetliye bir “Fatiha” göndermeye vesile olursak ne mutlu bize. Allah rahmet eylesin, mekânı cennet olsun…

Ne güzel demiş Üstad Bahaeddin KARAKOÇ: “Sabrı da güzel olur çeyizi hazır kızların.”

Bıraktım İpin Ucunu

Yitirdiğim bir şey var, sende arıyorum,

Yüreğim bir madenci feneri, yol uçurum…

Yaklaşma diyorsan, peki umudum,

Bir daha kimseden sormayacağım seni;

Söz olsun!

Akrep tutmuş gibi kirpiklerinin ucundan,

Beni görünce üşüyorsun, tamam…

Uğramam bir daha kamçılasa da kan,

Sana kör bakacağım, görmeyeceğim seni;

Söz olsun!

Dağlara doğru uçan kuşlarla,

Tüm sırları soyulmuş nemli düşlerle,

Öfke çiçekleri getiren kışlarla,

Korkma, yokuşlarda yormayacağım seni;

Söz olsun!

Kurtlar gibi ulusa da gönlüm ardından,

Sormayacağım yüzünü, izini yollardan…

Tüfeğimin namlusunun ucuna konan

Kınalı keklik olsan da vurmayacağım seni;

Söz olsun!

Bir kuvvet iksiridir eski fotoğrafların,

Bakışların konuşur, kilitlense de dudakların.

Şimdi yol ayrımındayız, bakın

Af çıkmazsa eğer sarmayacağım seni;

Söz olsun!

Elindedir, dönüştür bu ağıdı serenatlara,

Düş atları uçursun bizi bulutlara…

İki kılıç gibi dövüşürken akla kara,

Adak olsan da kurban vermeyeceğim seni;

Söz olsun!

Bahaeddin KARAKOÇ